Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου
Μη μ’ αγαπάς, ρε άνθρωπε, θα πληγωθείς!
Κράτα μια πισινή, μην μου τα δίνεις όλα.
Μη μου δείχνεις τις αδυναμίες σου.
Μη μου δίνεσαι απόλυτα.
Μη μου το λες συχνά το “σ’αγαπώ”, μπορεί να σε πονέσω.
Μην κλάψεις για μένα, θα νιώσω σπουδαία.
Μην αφεθείς, θα νιώσω σιγουριά.
Μη μου δείχνεις πόσο με θες, θα σ’εκμεταλλευτώ!
Μη μ’ αγαπάς, ρε άνθρωπε, σου λέω..
Μη με κοιτάς μέσα στα μάτια, θα χαθείς!
Μη μου πεις ποτέ πόσο σου λείπω.
Μη μου πεις ποτέ πόσο με σκέφτεσαι.
Μη μου δείξεις ποτέ πόσο πολύ με λαχταράς.
Μη μου πεις πόσο φοβάσαι μη με χάσεις.
Μην τρέμεις από πόθο όταν με βλέπεις.
Μη μ’ αγαπάς σου λέω, μωρέ, μη μ’ αγαπάς!
Μη μου δείχνεις ότι με εμπιστεύεσαι, μπορεί να σε προδώσω.
Μη μου πεις ποτέ πόσο πονάς, όταν νομίζεις πως θα φύγω.
Μη μου πεις ποτέ πόσο χρειάζεσαι την αγκαλιά μου.
Μη μου δείξεις ποτέ πόσο ξεδιψάς με τα φιλιά μου.
Μη χαθείς ποτέ μέσα στα χάδια μου, μη με αφήσεις ποτέ να ταξιδέψω στα όνειρά σου!
Μη μου το πεις ποτέ, σου λέω, το “σ’αγαπώ”, ούτε να μου το δείξεις!
Γιατί υπάρχει κίνδυνος να σε πληγώσω.
Γιατί υπάρχει περίπτωση να σε γονατίσω.
Γιατί μπορεί και να σε προδώσω.
Γιατί υπάρχει πιθανότητα να σε αποτελειώσω!
Βάλε λουκέτο στην καρδιά σου!
Βάλε φωτιά στα όνειρά σου!
Φυλάκισε όλα τα “Σ’αγαπώ” μέσα στην ψυχή σου!
Κλείσε τα μάτια να μη βλέπεις, κλείσε τ’ αυτιά σου σε ότι αισθάνεσαι!
Αλλά προς Θεού, άνθρωπε, μη μου δείξεις ποτέ πως μ’ αγαπάς!
Άσε με μόνη, ίσως μπορώ και να το φανταστώ.
Άσε με μισή, ίσως κάποτε να το μαντέψω.
Άσε με άδεια, να αναρωτιέμαι αν στ’ αλήθεια μ’ αγαπάς!
Άσε με και να φύγω αν χρειαστεί, αρκεί που εσύ δε θα πονέσεις!
Μην αγαπάς, ρε άνθρωπε, μην αγαπάς σου λέω!
Έτσι κι αλλιώς, δεν έμαθες.
Έτσι κι αλλιώς, δεν ξέρεις…