Γράφει η Ζαχαρούλα Βαλαβάνη
Πολυγαμία. Στιγμές ευκαιριακής ηδονής, αυτή είναι η δικαιολογία μας απέναντι στην αναποφασιστικότητα μας και τους φόβους μας όταν αποφεύγουμε να συνάψουμε σχέση με έναν άνθρωπο, είναι άλλωστε πιο εύκολο να κρατάμε αποστάσεις παρά να «δενόμαστε» με τους άλλους. Είναι επίσης ένας τρόπος να γλιτώσουμε από τον πόνο που μπορεί να φέρει η όποια ρίξη στην πορεία αν η σχέση δεν ευδοκιμίσει. Επίσης, το να κρατάμε σε απόσταση τους ανθρώπους μπορεί να καλύπτει και τις προσωπικές μας ανασφάλειες όταν νιώθουμε πως δεν είμαστε «αρκετοί» και πως αργά η γρήγορα αυτό ο άλλος θα το ανακαλύψει.
Στον αντίποδα, υπάρχει η εξιδανίκευση της μονογαμίας προκειμένου να υπερκαλύψουμε τον φόβο μας απέναντι στην μοναξιά. Δημιουργούμε σχέσεις «φιάσκο» απλά και μόνο για να μην αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας όταν βρισκόμαστε μόνοι μας μαζί του. Συμβιβαζόμαστε με έναν άνθρωπο που δεν μας καλύπτει εσωτερικά και που δεν μπορεί να κατανοήσει τον τρόπο τον οποίο σκεφτόμαστε και το μόνο μας μέλημα είναι η προσπάθεια μας να τον αλλάξουμε. Αργά η γρήγορα λοιπόν ακόμα και σε μία «συμφωνημένα» μονογαμική σχέση, έχει παρατηρηθεί πως η απιστία είναι ένα σύνηθες φαινόμενο. Τα ζευγάρια λειτουργούν μονογαμικά για όσο καιρό είναι ερωτευμένα και η αναζήτηση άλλων ερωτικών συντρόφων ξεκινά όταν πλεόν ο έρωτας τελειώσει και δεν μπόρεσε να μετουσιωθεί σε αγάπη.
Βαλλόμαστε από παντού με την ιδέα του «ο ένας», με την ιδέα της «αδερφής ψυχής», με την ιδέα του ιδανικού, του ανθρώπου εκείνου που θα έρθει και θα αλλάξει την ζωή μας και θα μας κάνει ευτυχισμένους ξεχνώντας το γεγονός πως για να εμφανιστεί αυτός ο άνθρωπος οφείλουμε πρωτίστως να έχουμε συμφιλιωθεί με την μοναχικότητα μας, να έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας τα δικά μας θέλω, να έχουμε σκαλίσει με προσπάθεια και επιμονή τον εσωτερικό μας κόσμο για να έχουμε την ικανότητα να επιλέγουμε τον σύντροφο της ζωής μας σε συμφωνία με την αντίληψη μας, ειδάλλως θα περάσουμε μια ζωή προσπαθώντας να μεταφράσουμε το πνεύμα μας.
Ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να επιλέξει το πως θα ζήσει την ερωτική του ζωή έχοντας πάντα ως γνώμονα το τι είναι αυτό που θα τον κάνει πιο ευτυχισμένο. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν δεν γνωρίζουμε στην πραγματικότητα τι είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους με αποτέλεσμα να ακολουθούμε ως στάση ζωής αυτό που μας είπαν οι «άλλοι» πως είναι ευτυχία. Δεν υπάρχουν κανόνες σε όποιο δρόμο και αν έχεις επιλέξει να πορεύεσαι στην ερωτική σου ζωή αρκεί αυτή η επιλογή να είναι συνειδητή, να μην προέρχεται δηλαδή από τους φόβους σου αλλά από το είναι σου.
Εν κατακλείδι :
Η μονογαμία είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα και είμαστε φύσει πολυγαμικά όντα.
Ο γάμος είναι μια αποτυχημένη κατασκευή και η “ανώτερη αγάπη” δείχνει να σπανίζει μιας και ως επί το πλείστον δεν αγαπάμε με ανιδιοτέλεια αλλά με εγωιστικούς γνώμονες που ικανοποιούν τα συμφέροντα μας.
Ο ρομαντισμός είναι για τους αιθεροβάμονες και όχι για τους λογικούς ανθρώπους.
Η ζωή είναι γεμάτη πόνο και απαιτεί μόχθο για να βγεις από την επιβίωση.
Η αλλιώς,
Η μονογαμία είναι επιλογή και είναι μια επιλογή που δηλώνει την εσωτερική πληρότητα που βιώνει πρωτίστως ο κάθε άνθρωπος που δημιουργεί μια υγιή σχέση συμπόρευσης και όχι κτήσης.
Ο γάμος είναι μια επισφράγιση της επιλογής μας να είμαστε μονογαμικοί. Ας γνωρίζουμε πως ενδέχεται να είναι αποτυχημένη η προσπάθεια να δώσουμε παράταση στο “μαζί”. Δεν μπορείς όμως να μας κρατήσεις κακία που όταν κοιτάμε τον άλλον στα μάτια και η ψυχή μας λέει σε βρήκα, θέλουμε να φωνάξουμε “Μείνε”.
Ο ρομαντισμός. Αχ αυτοί οι λίγοι οι τρελοί που φαντάστηκαν κάτι που δεν υπάρχει και αυτό υπήρξε.
Απελευθερωμένοι άνθρωποι με πνεύμα και ζωντάνια. “Η ζωή μπορεί να είναι και αβίαστη”, σου λένε, και το κάνουνε και πράξη.