Μπορείς να θεωρείς δεδομένα όσα νιώθει κάποιος, αλλά ποτέ μην θεωρήσεις δεδομένη την παρουσία του..
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Παράξενο σκαρί οι άνθρωποι σου λέω..
Δύσκολα τους καταλαβαίνεις, ακόμα πιο δύσκολα τους νιώθεις.
Εύκολα λες λόγια μεγάλα και εντυπωσιακά, τους φοράς ταμπέλες και τους βάζεις σε ένα ράφι χρίζοντάς τους “δεδομένους”.
Δεδομένους γιατί για καιρό σου έδειξαν κατανόηση.
Δεδομένους γιατί για καιρό σε προστάτευσαν, ακόμα κι από τον εαυτό σου.
Δεδομένους γιατί τους έδινες χίλιους λόγους για να φύγουν κι εκείνοι έβρισκαν εκείνον τον ένα για να μείνουν.
Βλέπεις είναι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι, που δεν τα παρατάνε εύκολα.
Δεν εγκαταλείπουν με την πρώτη.. ούτε καν με την δεύτερη ή την τρίτη..
Έχουν μάθει να διαβάζουν την σιωπή σου, αλλά έχουν μια και μόνο απαίτηση.
Να καταλάβεις κι εσύ τη δική τους σιωπή, τα δικά τους ανείπωτα.
Να ακούσεις τις λέξεις που δεν λένε.
Να σεβαστείς τις στιγμές που δεν σε βάζουν κάτω..
Να νιώσεις αυτά που δεν πρέπει να ειπωθούν, γιατί όταν ειπωθούν δεν έχει νόημα ό,τι κι αν κάνεις μετά..
Είδες πόσο απλή είναι η απαίτησή τους;
Σου ζητούν, να ανταποδώσεις, αυτό που εσύ θεωρείς δεδομένο για εκείνους!
Την κατανόηση, την αντίληψη, το νοιάξιμο, την φροντίδα και εντέλει, την παρουσία.
Μην μπερδεύεις το χώρο και το χρόνο που σου αφήνουν με αδυναμία.
Μην μπερδεύεις την αγάπη τους.. και το κυριότερο, μην υποτιμάς την νοημοσύνη τους.
Είναι οι άνθρωποι που όσο εσύ νόμιζες πως τους παίζεις, σε είχαν ήδη νικήσει στο δικό σου παιχνίδι, και σε περίμεναν να τερματήσεις για να τους συναντήσεις.
Είναι οι άνθρωποι που όσο εσύ νόμιζες πως τους “έχεις”, είχαν γυρίσει το βλέμμα τους από την άλλη, γιατί δεν τους άρεσε αυτό που έβλεπαν σε εσένα.
Είναι εκείνοι, που παρ’ όλα όσα δεν γούσταραν σε εσένα, έμεναν εκεί.
Χωρίς πολλά λόγια.
Στην σιωπή..
Και με την ίδια σιωπή, απέσυραν μια μέρα την παρουσία τους.
Κι εδώ είναι η διαφορά.
Αυτά τα παράξενα τυπάκια, ξέρουν να αποσύρουν την παρουσία τους, όχι τα αισθήματά τους.
Δεν ξέρουν από κωλοτουμπες.. έμαθαν να περπατούν πάντα με το κεφάλι ψηλά.
Απλά τώρα πια, τα αισθήματά τους, δεν σε αφορούν..
Και κάπως έτσι, αποχωρούν.
Χωρίς λόγια.
Χωρίς προειδοποίσηση.
Χωρίς δράματα και τυμπανοκρουσίες.
Κι εσύ, εσύ το κατάλαβες πολύ αργά.
Το κατάλαβες όταν κάτι τους χρειάστηκες κι έτρεξες να τους βρεις εκεί, στο ράφι των δεδομένων..
Μόνο που η θέση τους, ήταν κενή από καιρό…