Να μένεις, όταν δεν θέλω άνθρωπο να δω..
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Μην με κοιτάς απόψε, όλα μου φταίνε και είμαι κουρέλι. Μη σου λέω τα μάτια μου είναι πρησμένα, κόκκινα και τα χείλη μου σκασμένα από το κλάμα.
Άσε με, άνθρωπο δεν θέλω να δω, δεν είμαι για κανέναν σήμερα, ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό. Φύγε σε παρακαλώ, ντρέπομαι να με βλέπεις σε αυτά τα χάλια, κουρελιασμένη, με τα χέρια στο πρόσωπο να κλαίω, να πλαντάζω. Φύγε, άσε με στο χάλι μου, άσε με εδώ γονατιστή στο πάτωμα να ψάχνω να βρω τι μου φταίει, τι συνέβη, πως έφτασα ως εδώ.
Μην δίνεις σημασία σε παρακαλώ, να δες είμαι ήδη καλύτερα, τα δάκρυα τα στέγνωσα από τα μάγουλά μου και τα μάτια μου δεν έχουν άλλα να ρίξουν πια. Φύγε σε παρακαλώ, μην επιμένεις να με σώσεις, τα ερείπια δεν σώζονται, πετιούνται, μην χαραμίσεις τον χρόνο σου σε εμένα. Είμαι από καιρό χαμένη.
Δεν καταλαβαίνω τι κάνεις ακόμη εδώ, σου είπα και πάλι, άνθρωπο δεν θέλω να δω, πόσο μάλλον εσένα που τόσο αγαπώ, σου είπα δεν θέλω άλλο να ρεζιλευτώ.
Μείνε, σε παρακαλώ, δες με, δες με για μένα. Τεντώνω τα χέρια μου, πάρε με στην αγκαλιά σου και μην με αφήσεις να φύγω ποτέ από εδώ. Σφίξε τα χέρια δυνατά γύρω μου και κράτα με εδώ, άνθρωπο δεν θέλω να δω. Κρύψε τους καθρέφτες και κράτα με εδώ, πάνω από όλα εμένα δεν θέλω να δω.
Μείνε, άνθρωπο δεν θέλω απόψε να δω!