Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Κάναμε τόσα όνειρα όσο ήμασταν μαζί! Μέχρι και για γάμους και παιδιά είχαμε μιλήσει. Ώρες ατελείωτες καθόμασταν στον καναπέ και ονειροπολούσαμε το μέλλον. Το κοινό μας μέλλον. Ήταν όμορφες οι εικόνες που δημιουργούσαμε με τη φαντασία μας.
Όμως στην πορεία διαλύθηκε όλο αυτό που χτίζαμε με τόσο κόπο. Τι έφταιξε και άλλαξε η ρότα της σχέσης μας από ένα σημείο και μετά, ακόμα δε μπορώ να καταλάβω. Χάθηκε η επικοινωνία μεταξύ μας ως δια μαγείας. Λες και γίναμε δυο άλλοι άνθρωποι.
Τι έφταιξε πλέον, δεν αναρωτιέμαι γιατί δεν έχει και νόημα. Έχει περάσει καιρός που ζούμε χώρια όμως έχω καημό κάτι να πω ακόμα. Κάτι τελευταίο σαν υστερόγραφο των όσων δε ζήσαμε. Θέλω ένα μονάχα μήνυμα να σου στείλω, μα δε βρίσκω τη δύναμη να το κάνω.
Μου λείπει αυτό που δεν έζησα μαζί σου. Αυτό το λίγο παραπάνω που δε πρόλαβα να χορτάσω. Γενικά δε σε χόρταινα, το ήξερες αυτό. Κάθε φορά σου ζητούσα άλλο ένα φιλί, μια ακόμα αγκαλιά, μια ακόμα καληνύχτα και ένα ακόμα σ’ αγαπώ.
Δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω ότι δεν σε έχω πια κοντά μου. Δυσκολεύομαι να βιώνω κάθε φορά που μου λείπεις τη μόνιμη απουσία σου. Ναι μου λείπεις ακόμα. Σε καθημερινή βάση έγραφα ακριβώς τα ίδια λόγια στο μήνυμα. Όταν τελείωνα το διάβαζα, το ξανά διάβαζα και ύστερα το διέγραφα.
Αύριο όμως είναι μια άλλη μέρα. Αύριο ίσως βρω τη δύναμη να στο στείλω κι ας μη το διαβάσεις.