Γράφει η Λιάνα
Σιωπή. Σιωπή και μπερδεμένες σκέψεις. Μέσα σε μια μοναξιά που τελικά τείνει να γίνεται λυτρωτική. Μετράω τα χρόνια μου μαζί σου. Τα βγάζω, τη μια εννιά και την άλλη αόρατα. Σαν να μην υπήρξαν ή σαν να ήταν τόσο ψεύτικα, που αναρωτιέμαι αν όντως πέρασαν.
Είναι σκληρό να μη μπορώ να νιώσω τίποτα άλλο εκτός από θυμό. Για τα όνειρα που έσβησαν, για τις υποσχέσεις που αθετήθηκαν. Σε παρακολουθώ να παρουσιάζεις έναν άλλον εαυτό κι αναρωτιέμαι που πήγε εκείνος που γνώρισα. Ο φίλος μου, ο άντρας μου. Μπορεί να φταίει που δεν τη σπούδασα την «πουστιά» καλά, βλέπεις.
Είναι αστείο αλλά όποιος είναι κοντά μου, φαίνεται να στεναχωριέται πιο πολύ από μένα. Ίσως γιατί έβλεπε πως πάντα δικαιολογούσα και υποστήριζα τις αποφάσεις σου. Ακόμα κι όταν όλα ήταν ακραία, εγώ βράχος, κρατούσα πεισματικά τις ισορροπίες που με έμαθαν ότι χρειάζεται ένα «σπιτικό», για να μείνει ενωμένο.
Και δεν το παίζω αλάθητη. Όχι, προς Θεού, δε λιθοβολώ εσένα για να βγάλω τον εαυτό μου αθώο για την κατάληξη. Είμαι ανάποδη, ειρωνική, ιδιότροπη κι όλα όσα κατά καιρούς σου έχω παραδεχτεί. Φυσικά έχω το δικό μου μερίδιο ευθύνης και το αναλαμβάνω, παρακαταθήκη αν θες, για το μέλλον μου.
Το μόνο όμως, καλέ μου, που δεν μπορείς να αγγίξεις και να αμφισβητήσεις σε μένα είναι το πάθος με το οποίο πάλεψα για να πετύχουμε. Για τον αγώνα μου, να σου μεταδώσω την αγάπη που έβλεπα να υπάρχει σε μικρές λεπτομέρειες γύρω μας. Και για το ότι δεν εγκατέλειψα ούτε στιγμή!
Κολλημένος στα δικά σου βιώματα και ταλαιπωρημένος από μια απόρριψη που ορθά στοιχειώνει τη ζωή σου, δεν μπόρεσες ποτέ να νιώσεις γαλήνη. Εχθροί παντού στα μάτια σου κι ας προσπαθούσα να σου ανοίξω νέες προοπτικές.
Κι εγώ; Η προσωρινή προστασία σου από κείνα που θυμόσουν και τις νύχτες σ’ έκαναν να πετάγεσαι στον ύπνο σου. Όχι όμως αρκετή για να αφεθείς σε μένα.
Αν σ’ αγάπησα; Αφήνω σε σένα την απάντηση. Μεγάλωσα πολύ μέσα σε λίγες μέρες, για να αναλωθώ σε αυτονόητες δηλώσεις. Άσε που το μελό δεν μας πήγαινε ποτέ.
Εννέα χρόνια. Μια μικρή ζωή χώρεσε σε τρεις βαλίτσες, δέκα κουβέντες και λίγα δάκρυα. Η λέξη που τριγυρνάει στο μυαλό μου είναι «λίγος». Όχι για το χωρισμό, ποτέ δε ξέρεις πως θα στα φέρει η ζωή. Αλλά γιατί άφησες τον εαυτό σου να επιστρέψει σε ότι σε είχε εμποδίσει να ζήσεις, σε ότι σου δημιούργησε ένα σωρό ανίκητους φόβους. Μάλλον για μένα είναι δύσκολο να κάνω βήματα προς τα πίσω. Θέλω να μπορώ να βλέπω ένα πιο φωτεινό αύριο. Ίσως γιατί θέλησα και σκότωσα τα φαντάσματά μου.
Μια απορία μόνο δεν θα καταφέρω ποτέ να διώξω απ’ το μυαλό μου, θα με βασανίζει και θα με κρατάει ξύπνια τις νύχτες μου. Άραγε κατάφερες, έστω για δευτερόλεπτα, εκείνο το «σ’ αγαπάω» κι εκείνο το «ευχαριστώ» που έλεγες μόνιμα, να τα νιώσεις;