Γράφει η Λιάνα
Τελικά ο στόχος πρέπει να είναι τα μάτια. Ούτε το “φαίνεσθαι”, ούτε οι λέξεις. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε κείνη την πρώτη ματιά. Στο βλέμμα που δείχνει τη ψυχή που κρύβεται μέσα στον άλλον. Στο ταξίδι που ξεκινάει σε λίγα λεπτά.
Μάτια διάφανα, καθαρά. Με ένα ανακάτεμα από γλύκα, τρυφερότητα, ανάγκη, σε συνδυασμό από εικόνες εμπειρίας, ίσως και με έναν τόνο θλίψης. Να μπορούν να σε καθηλώσουν, να σου δίνουν τροφή για το μυαλό και να κινητοποιούν την καρδιά, ώστε να ξέρεις πως πρέπει να τα εξερευνήσεις.
Γεμίσαμε με ανθρώπους που κοιτούν πάντα χαμηλά. Που κρύβουν επιμελώς πόσο άδειοι είναι. Εντυπωσιακό περιτύλιγμα, δηλώσεις όλο έπαρση, ουσία μηδενική. Στο τέλος σ’ αφήνουν με μια πίκρα στο στόμα και με ένα κενό μέσα σου. Χαμένος χρόνος, άδικο ξόδεμα συναισθημάτων.
Η ζωή είναι ένα τεράστιο ψηφιδωτό, με χιλιάδες κομματάκια, που πρέπει να φτιαχτεί σε λίγο χρόνο. Θέλει υπομονή και επιμονή να διορθώνεις τα τυχόν λάθη και να ξαναρχίζεις.
Όλοι μας έχουμε σπάσει κάποτε μέσα μας, όλοι μας έχουμε ευθύνες για όσα τολμήσαμε ή όχι και όλοι έχουμε ζήσει, κάποια στιγμή, μικρές ανάσες αθανασίας, που όταν τις ανασύρουμε στη μνήμη μας, μαλακώνουν τις πληγές και μας θυμίζουν την αξία του να προσπαθείς για το καλύτερο.
Για να μπορούμε όμως να πούμε πως αυτό το ταξίδι είναι ολοκληρωμένο, έχουμε χρέος στον εαυτό μας να το μοιραζόμαστε με συνταξιδιώτες που θα μπορούν να αντέχουν τα άσχημα μας και μέσα μας θα έχουμε για αυτούς απεριόριστο σεβασμό. Μόνος του δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να ζήσει ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση του.
Αυτοί που έχουν θέση πλάι μας, πρέπει να έχουν ψυχές που δε συμβιβάζονται. Δουλεμένες και δυνατές. Πρέπει να μη χαρίζονται, να μην κάνουν εκπτώσεις στο δίνω τους και το σημαντικότερο να πατάνε γερά στα πόδια τους. Να μη νομίζουν πως η ζωή είναι ταινία, με εντυπωσιακά εφέ και δυνατότητα αλλαγής σεναρίου όταν κάτι δεν πάει καλά.
Άνθρωποι που αγαπούν τον εαυτό τους, που δεν τον κακοποιούν, σκορπίζοντας τον. Γιατί κανείς δεν είναι ικανός να προσφέρει, αν πρώτα δεν ταΐζει το είναι του. Κανείς δε μπορεί να μοιραστεί, αν πνίγεται στα απωθημένα.
Γι αυτό, αν σε κάποια στροφή σταθούμε τυχεροί και συναντήσουμε τέτοιους ανθρώπους, που στα μάτια τους θα φαίνονται ολοκάθαρα και οι κεραυνοί και οι λιακάδες τους, ας ξεχάσουμε λίγο τους φόβους μας κι ας τολμήσουμε να ανοίξουμε την πόρτα του εαυτού μας, να γεμίσει ο αέρας με τη μυρωδιά της ειλικρίνειας. Ας ξορκίσουμε, φαντάσματα, δαίμονες κι ας κάνουμε ένα μακροβούτι σ’ αυτό το βλέμμα, το γεμάτο λάμψη. Για λίγο ή πολύ, θα έχουμε την τύχη να απελευθερωθούμε απ’ αυτά που μας κρατάνε δέσμιους μιας δήθεν αξιοπρέπειας και πολλών πρέπει.
Μεγάλο στοίχημα η ζωή και μπερδεμένο. Ας τη γεμίσουμε επιτέλους με ελπίδα κι ας κλείσουμε τις εκκρεμότητες πια με ένα απλό χαμόγελο. Θα υπάρξει χρόνος για απολογισμό.
Υπάρχουν εκεί έξω θησαυροί που περιμένουν να γίνουν υπόστεγο στα δύσκολα. Αξίζει ένας περίπατος στα μαγευτικά μονοπάτια ενός βλέμματος, που θα μας αποζημιώσει για όλα όσα άφησαν σημάδια.
” Το μάτι… το σημείο στο οποίο συγκεντρώνεται η ταυτότητα του ανθρώπου ” – Μίλαν Κούντερα
