Σ’ αγάπησα παιδί και τα παιδιά δεν ξεχνάνε.
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Σε εκείνο το πάντα και το ποτέ θα χάνομαι, θα κλείνω τα μάτια και θα ταξιδεύω. Θα σκέφτομαι βραδιές ξάστερες, γαλήνιες και η ψυχή μου θα ηρεμεί και θα ξεχνιέται.
Σε εκείνο το βράδυ το αλλιώτικο, που ειδωθήκαμε για πρώτη ίσως φορά, παρά τα χρόνια που γνωριζόμαστε. Σε εκείνες τις δέκα κουβέντες που είπαμε και έκλεισαν μέσα τους όλα όσα ποτέ δεν είχαμε τολμήσει να παραδεχτούμε.
Για εκείνα τα συναισθήματα που για πρώτη φορά βγήκαν αβίαστα στην επιφάνεια και αφήσαμε τους εαυτούς μας να τα νιώσουν, να τα ζήσουν. Για εκείνα που μας πόνεσαν και ακόμη μας πονάνε.
Για εκείνα τα μάτια που γυάλιζαν στο σκοτάδι, λίγο από κάποια δάκρυα χρόνων μαζεμένα στις άκρες τους, λίγο από ανακούφιση που τα χαρτιά άνοιξαν τελείως, λίγο από χαρά που μπορέσαμε να είμαστε ειλικρινείς ο ένας με τον άλλο.
Για αυτό το τρυφερό χάδι στο χέρι, που ήταν τόσο μικρό και μάλλον σήμαινε τα πάντα. Για μια ακόμα αγκαλιά από τις τόσες, που όμως με καμιά δεν έμοιαζε.
Για ένα σ’ αγαπώ και ένα συγγνώμη.
Για μια κατάθεση ψυχής, που ίσως να την πήραν λίγο τα χρόνια, μα τελικά έγινε και ξέπλυνε πολλά σημάδια.
Για εκείνο το ποτέ και το πάντα, που εμείς οι δύο αιωρούμαστε και παίζουμε κρυφτό με τα συναισθήματά μας κι ας ξέρουμε πως δεν μπορούμε να τους κρυφτούμε. Για εκείνες τις ματιές που πρόδιδαν πολλά μα τα χείλη αρκέστηκαν στα λίγα.
Για εκείνη την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, που τόσα κουβαλούσε μέσα της και γέμιζε σπίθες τον αέρα.
Για όλα αυτά και για άλλα τόσα, για εκείνα που σου είπα και για άλλα τόσα που δεν σου έχω πει. Για την γλύκα της ψυχής σου και το βάθος των ματιών σου, για το ζεστό χαμόγελό σου και την τρυφερή αγκαλιά σου. Για όλα εκείνα που άργησες να μάθεις και για αυτά που ήξερες και άργησες να καταλάβεις.
Σ’ αγάπησα παιδί και τα παιδιά δεν ξεχνάνε. Ποτέ!