Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να αποκωδικοποιείς καλύτερα τον κόσμο και τους ανθρώπους. Πέφτεις απότομα από το ένατο σύννεφο και, παρά την απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα, μαθαίνεις πως οι άνθρωποι που γεμίζουν τον κόσμο μας κάθε άλλο παρά αληθινοί είναι. Διατυμπανίζουμε παντού πως είμαστε υπαρασπιστές της ειλικρίνειας και ευθύτητας, μα αν η γνώμη σου τύχει και βρεθεί αντιμέτωπη με κάποια αντίθετη, θα καταλάβεις πόσο απροετοίμαστοι είμαστε για τον ευγενή διάλογο και την ανταλλαγή διαφορετικών απόψεων και ιδεών.
Δεν είναι ο κόσμος που χάλασε, είμαστε εμείς. Κατηγορούμε τη γενιά των γονιών μας και των παππούδων μας, που έχουν μείνει κολλημένοι σε προκαταλήψεις και στερεότυπα και δε συνειδητοποιούμε πως το μόνο που κάνουμε είναι να είμαστε οι αξιότεροι συνεχιστές τους. Δε φταίει ο κόσμος μας για την ασχήμια του, φταίμε εμείς που χάσαμε την ευγένειά μας και τις αξίες μας.Δε φταίει ο κόσμος μας για την ψευτιά και τη διπροσωπία του, φταίμε εμείς που φοβόμαστε να υποστηρίξουμε ελεύθερα τη γνώμη μας, από φόβο μη χάσουμε τους δήθεν φίλους μας. Δε φταίνε τα παιδιά που ασκούν ελεύθερα bulling στα προαύλια των σχολείων, φταίνε οι γονείς που δεν τους μίλησαν ποτέ για την ισότητα, το σεβασμό και την αποδοχή.
Όπου κι αν κοιτάξεις, θα δεις ανθρώπους να περιμένουν σαν χάροι την κουβέντα ή την πράξη σου, για να την πάρουν και να τη χρησιμοποιήσουν εις βάρος σου. Η αλήθεια είναι πως ακούμε τους συνομιλητές μας, όχι για να καταλάβουμε και να προβληματιστούμε, μα μονάχα για να αντιπαραθέσουμε τη γνώμη μας και να μειώσουμε αυτόν που στέκεται απέναντί μας. Και μάντεψε; Ο κόσμος αυτός δε θα αλλάξει με μια απλή έκθεση ιδεών από τον καθένα μας. Ο κόσμος θ᾽αλλάξει από αυτόν που έχει κάνει τρόπο ζωής την ακρόαση.
Ναι, ο κόσμος θ᾽αλλάξει αν μάθεις να αφουγκράζεσαι και να διερωτάσαι. Ο κόσμος θ᾽αλλάξει αν μάθεις να δέχεσαι πως υπάρχει πάντα μια σκέψη σωστότερη από τη δική σου. Ο κόσμος έχει μια ελπίδα ν᾽αλλάξει, αν πραγματικά πιστέψεις πως ο αντίλογος δεν έχει πάντα σκοπό να σε βλάψει, μα μονάχα να σου εκθέσει κάτι που δεν είχες σκεφτεί μέχρι τώρα.
Δε μας φταίει η ευθύτητα του λόγου, μας φταίει που αυτή η ευθύτητα αγγίζει εσωτερικά κάποιες ευαίσθητες χορδές. Φταίει που αυτή η ευθύτητα μας πληγώνει, γιατί καταλαβαίνουμε πως είμαστε λάθος, πως όσο και αν νομίζουμε πως μεγαλώσαμε, είμαστε περισσότερο ανώριμοι από τα παιδιά μας. Φταίει που αυτή η ευθύτητα μας φέρνει αντιμέτωπους με τον εσωτερικό μας εαυτό, τον μόνο από τον οποίο δεν μπορούμε να κρυφτούμε και στον οποίο αν δεν αρέσουμε, καταρρέει όλη η ιδεατή αντίληψη που είχαμε πλάσει για το ᾽᾽είναι᾽᾽ μας.
Αντί, λοιπόν, να προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατήσεις ψηλά την περηφάνια σου, γίνε άνθρωπος και κοίταξε τι είναι αυτό που πραγματικά λείπει από τις ζωές όλων μας. Η μόνη πράξη που, όλοι ανεξαιρέτως, έχουμε κάνει είναι να κατεβάσουμε τα ρολά στον αντίλογο. Σήμερα περισσότερο από ποτέ απορρίπτουμε πριν καν δοκιμάσουμε ή καταλάβουμε. Καλλιεργούμε στα ίδια μας τα παιδιά την απόρριψη από τα γεννοφάσκια τους, φοράμε ωτοασπίδες κάθε φορά που μας μιλάνε και προχωράμε με παρωπίδες σ᾽έναν κόσμο που τα θεμέλιά του έχουν αρχίσει να γκρεμίζονται.
Δεν ξέρεις; Ρώτησε.
Γνωρίζεις; Άκουσε για να μάθεις περισσότερα.
Αμφιβάλλεις; Σώπασε για να ζυγίσεις καταστάσεις.
Διστάζεις; Βγες απ᾽το κλουβί σου και παρατήρησε.
Παραιτήθηκες; Ο κόσμος δε θ᾽αλλάξει ποτέ για ΣΕΝΑ.