Τα μεγάλα φινάλε γράφονται στις μεγάλες σιωπές.. όταν τα λόγια τελειώνουν..

Γράφει η Βίλλυ Ζ.

Τα μεγάλα φινάλε γράφονται στις μεγάλες σιωπές, κάπου διάβασα.Γιατί απλά σε κάποια στιγμή ξέρεις οτι δεν υπάρχει λόγος να μιλήσεις. Ακόμα και το περιεχόμενο των λέξεων αποτελεί σημείο διαπραγμάτευσης, εφόσον δεν τις κατανοούν όλοι το ίδιο, και πώς άλλωστε, αφού αλλάζουν οι παράμετροι που ορίζουν το αποτέλεσμα: τα βιώματα και η αντίληψη.
Περίοδος αλλαγών και αισιοδοξίας λοιπόν. Οι μικροί θάνατοι της πραγματικής ζωής που σε κάνουν να συνειδητοποιείς οτι αξία έχει μόνο η υγεία σου και η αξιοπρέπειά σου.
Είναι εκείνο το σημείο που πέφτεις τόσο χαμηλά, που δεν έχεις άλλη λύση παρά μόνο να ανέβεις. Και μαζεύεις όλα σου τα κομμάτια, μικρότερα και μεγαλύτερα, τα συνθέτεις πάλι σε κάτι καινούριο, γνωρίζοντας οτι ο τρόπος και η σωστή μέθοδος είναι να λιώσεις το υλικό, να το εμπλουτίσεις, να το κάνεις πιο ανθεκτικό, να του δώσεις χρώμα και να το βάλεις σε ένα καινούριο καλούπι που πλέον θα χωράει το είναι σου που μεγαλώνει, ωριμάζει και θέλει ακόμα περισσότερα.
Γλείφεις τις πληγές σου, σα λύκος, δυναμώνεις και μέσα σου ξέρεις οτι μπορείς να κάνεις καινούρια σχέδια, με καινούριους όρους και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πρέπει να περάσεις στο μείον ένα ή και πιο χαμηλά για να εκτιμήσεις και πάλι τη ζωή σου, να σπάσεις τα δεσμά σου, να θυμηθείς ποιός είσαι και τί θέλεις να γίνεις και να απελευθερωθείς με μεγαλύτερη ορμή.
Γυρνάς στα βιβλία, στις μουσικές σου, στη μοναξιά σου που ξέρει πώς να σε φροντίσει καλύτερα απ`όλους. Βρίσκεις νέες εικόνες, γεμίζεις ενέργεια και κοιτάς μόνο μπροστά. Άλλωστε θέλει κόπο η πραγματική ζωή, δυνατό στομάχι για να δημιουργήσεις, επιμονή και τσιμεντοενέσεις αντοχής, που κάπου με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο βρίσκεις μόνος σου μέσα σου γιατί κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει.
Αγκαλιάζεις το πεπρωμένο σου και εξελίσεσαι. Είνα πολύ μικρή η ζωή και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Την υγειά μας να χουμε λοιπόν, ένα καλό κρασί και πέντε αληθινούς ανθρώπους γύρω μας, μεράκι για τη δουλειά μας και πάνω απ’ όλα αγάπη για τον εαυτό μας…ούτε αυτό είναι δεδομένο.