Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης
“Είναι σκληρό φεγγάρι τ’ αποψινό, ματωμένο..”
Σκέφτομαι τον κόσμο γύρω μου. Πόσοι άραγε να το κοιτούν και να ματώνουν μαζί του απόψε; Ποια πληγή; Ποια απώλεια; Ποια λησμονιά; Πόσοι είναι αυτοί που κάθονται κατω απο το φως του και κάνουν ευχες; Πόσες αναμνήσεις; Πόσα δάκρυα; Τι να αντικρίζει τούτο το φεγγάρι; Πόσα μυστικά θα μπορούσε να προδώσει και πόσα έθαψε ματωνοντας, ;
Κάθομαι και το κοιτώ ώρες, το χαζεύω και γνωρίζω πως πίσω από το αποψινό του πορφυρό χρώμα, θα χαμογελάσει ξανά και το φως του θα μπορέσει να φωτίσει και πάλι τον κόσμο ισορροπώντας στο απόλυτο σκοτάδι..
Τέτοιο φως θέλω να έχω στην ψυχή μου..να μπορώ να το μοιραστώ με άλλους, να νιώσουν όλοι την ομορφιά του αυτή, να βγουν απ’ το σκοτάδι τους, νικώντας κάθε φόβο!
Και κάπου εκεί ερχεσαι και εσύ στην σκέψη μου όπως κάθε μέρα και γω σαν μικρός, απλός, ανήμπορος, θνητός σκέφτομαι και αναπολώ την ομορφιά της ψυχής σου και τις στιγμές που χαράξαμε εμείς οι δύο, λέγοντάς τα δικά μας μυστικά παρακαλώντας το ίδιο ματωμένο φεγγάρι ποτέ του να μην τα προδώσει!
Δάκρυα κυλάνε απο τα μάτια μου μα και ένα χαμόγελο πλατύ νιώθοντας στην ανάμνηση μου τον έρωτα μας και πάλι κοίταξα ψηλά.
Μα ξάφνου σώπασε η σκέψη μου και μου ψιθύρισε το κύμα, “τι εύχεσαι για φως σε σκληρό φεγγάρι, ματωμένο” και γύρισε ξανά στη θάλασσα.
Φώς. Μονάχα το φως, εκείνο σκέφτομαι.
Φώς. Μονάχα φως, ψυχή σκληρή, αγκάθι ματωμένο.
Φώς. Λάμψη θολή, λάμψη απλή, τον πόνο να τον κρύβει, να μην προδώσει μυστικά, να υψωθεί γερά, στον ήλιο να ανατείλει.