Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Εκεί έξω υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ερωτεύονται. Που κάνουν όνειρα και ευχές καθώς βλέπουν ένα αστέρι να πέφτει. Που σε κοιτάζουν στα μάτια και σου χαμογελούν με ειλικρίνεια. Που δεν φοβούνται να ρισκάρουν και τολμούν να βγουν από τη ζώνη άνεσής τους.
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ερωτεύονται. Που δακρύζουν όταν ακούν το αγαπημένο τους τραγούδι. Που χάνουν τον εαυτό τους στην ποίηση. Που κάνουν σφιχτές αγκαλιές χωρίς φόβο. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «ήθελα απλά να σ’ ακούσω, γι’ αυτό πήρα». Που ζητάνε συγγνώμη και προσπαθούν αληθινά. Που δεν ζουν για τη «βιτρίνα».
Εκεί έξω υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που βρίσκουν χρόνο. Που ξέρουν τον τρόπο να δείχνουν την αγάπη τους χωρίς αμφιβολίες. Που είναι παρόντες, ακόμη κι όταν δεν βρίσκονται φυσικά κοντά. Που χαϊδεύουν τα χέρια και η φωνή τους τρέμει από συγκίνηση. Που μιλούν ψιθυριστά στο αυτί, με λόγια γεμάτα συναίσθημα. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ερωτεύονται…
Εκεί έξω υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ερωτεύονται και δεν βολεύονται, δεν επαναπαύονται, δεν θεωρούν τους ανθρώπους δεδομένους παραδίδοντάς τους στην μελαγχολία.
Δεν αρκούνται σε 5-6 γλυκόλογα και δεν ευνουχίζουν χαρακτήρες, όνειρα και φιλοδοξίες.
Κι εγώ είμαι μ’ αυτούς. Γιατί ανήκω σε αυτούς.
