Αναρωτήθηκες ποτέ τι είναι η μοίρα; Το κισμέτ για άλλους, το πεπρωμένο για κάποιους άλλους και ούτω καθ’ εξής. Θα έλεγε κανείς πως την μοίρα μας την καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι μέχρι το τέλος με τις επιλογές μας και τις επιθυμίες μας.
Κάποιος άλλος θα προσέθετε πως η μοίρα είναι κάτι αναπόφευκτο για τον καθένα από μας, ήδη προορισμένο και προδιαγεγραμμένο μη μπορώντας εμείς να επέμβουμε πάρα μόνο αν κάτι μας παρακινήσει να το κάνουμε. Τελικά όμως τι πραγματικά ισχύει; Η ζωή μας είναι από την πρώτη στιγμή της γέννησης ένα κοσμοϊστορικό γεγονός άσχετα αν στα μάτια μας φαντάζει κάτι σύνηθες.
Και όμως η δημιουργία ενός ανθρώπου είναι εξίσου σημαντική όπως και τα πάντα γύρω του. Η πρώτη αναπνοή, η πρώτη επαφή με τον κόσμο εκτός ενός δανεικού σώματος αυτό της μητρός μας, είναι για μας μια πρόκληση στο να διεκδικήσουμε τη ζωή μεγαλώνοντας και να μάθουμε να εκτιμάμε κάθε στιγμή της κατά την πορεία μας!
Θαυμαστά γεγονότα σημαδεύουν την ζωή μας καθημερινά, αν και λόγω συνήθειας δεν τα αντιλαμβανόμαστε ως θαυμαστά λόγω ρουτίνας. Στο δρόμο μας εμφανίζονται ευκαιρίες που δεν τις αντιλαμβανόμαστε και εξακολουθούμε να τις περιμένουμε με αγωνία! Που ίσως να μην εμφανιστούν ποτέ ξανά, αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί παιχνίδι της μοίρας ή απλά η δική μας ανικανότητα να αντιληφθούμε το τι ακριβώς συμβαίνει και επακολουθεί σε κάθε μας βήμα, πράξη κλπ;
Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τους ανθρώπους που περνούν από τη ζωή μας και είτε την απογειώνουν είτε την προσγειώνουν σε ανώμαλο έδαφος με αποτέλεσμα να κλαίμε την άδικη την μοίρα μας και τα χτυπήματα της ζωής!
Τελικά είναι θέμα επίλογων ή αυτού που λέμε του γραμμένου; Διότι αν ισχύει το πρώτο με κάποιο τρόπο ίσως μπορέσουμε να μπαλώσουμε τις τρύπες που ανοίξαμε στο ψυχικό μας ένδυμα, είτε να το μεταποιήσουμε σε τέτοιο βαθμό που να το ανυψώσουμε απίστευτα. Αν ισχύει όμως το δεύτερο είμαστε ανίσχυροι και πνευματικά και σωματικά!
Διότι είμαστε έρμαια μιας κατάστασης που δεν ξέρουμε πως να την ελέγξουμε, πως να την καθοδηγήσουμε προς όφελος μας και εν τέλει πελαγώνουμε με το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον…
Είναι όμως φυγείν αδύνατον; Ποιος μπορεί να μας το επιβεβαιώσει και να μας καθησυχάσει για το τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτόν τον σίφουνα που έρχεται κατά πάνω μας και λέγεται μοίρα και θέλει να μας καθορίσει σαν οντότητες, σαν προσωπικότητες ολοκληρωμένες και πάνω από όλα φορτωμένες με εμπειρίες ζωής για να έχουμε ένα πλήρες οπλοστάσιο γνώσεων, πρακτικών εφαρμογών πάνω στην ζωή.
Και κάπου εκεί έρχεται η ζωή και σε διαψεύδει πανηγυρικά…όλα όσα είχες κατά νου καταρρίπτονται γιατί δεν υπολόγισες έναν έξτρα παράγοντα που κανείς δεν θέλει να συμπεριλάβει στο καρνέ των σκέψεων του…και αυτό είναι το αναπάντεχο, δηλαδή η ξαφνική απώλεια.
Ο θάνατος είναι το μόνο σκαλοπάτι που δεν μας αφήνει προς την ολοκλήρωση αλλά μας στερεί και το δικαίωμα να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα όσο μπορούμε και έχουμε τη θέληση να το πράξουμε…. Είναι όμως άραγε το τέλος κι αυτό;
Είναι κάτι τελεσίδικο που σου απαγορεύει να διεκδικήσεις λίγη ζωή ακόμα; Υπό κάποιες συνθήκες Όχι! Αλλά στις περισσότερες είναι. Ναι! Μην σκέφτεσαι λοιπόν τι είναι ζωή, τι είναι θάνατος, τι είναι μοίρα και αν η μοίρα μου φταίει για όσα παθαίνω ή το κεφάλι μου το δύστροπο.
Είσαι άνθρωπος και αυτό από μόνο του φτάνει για να μην γνωρίζεις τελικά απολύτως τίποτα!