Όταν αγαπάς και αγαπιέσαι, μετριέται η ευτυχία!
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Ο έρωτας μας αναστατώνει. Μας γεμίζει φουρτούνες και μαύρα σύννεφα που συγκρούονται γεμάτα θυμό, προκαλώντας το χάος. Ο έρωτας γίνεται μίσος ή αδιαφορία ή και αγάπη. Αυτά είναι τα τρία πεπρωμένα του και δεν έχει άλλα. Στο μίσος και την αδιαφορία χάνεται, στην αγάπη συνεχίζει να ζει.
Όμως, κάτι μέσα μας αλλάζει. Κάτι μέσα μας ημερεύει. Είμαστε πιο σίγουρα. Αγαπάμε και αγαπιόμαστε. Επιτέλους. Και δε χωράει σε αυτό καμία αμφιβολία. Τα λάθη και οι τσακωμοί γίνονται για άλλους λόγους και αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Ξέρουμε ότι δε μας αφήσει και δε θα τον αφήσουμε. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή τη ζάλη ούτε εμείς ούτε αυτός. Κι όταν πεθαίνουν οι αμφιβολίες στον έρωτα τότε μένει μόνο το πάθος. Μένει μόνο ο καλός μας εαυτός έτοιμος να αφεθεί και ν’ αγαπήσει. Έτοιμος να δώσει και να δοθεί. Να κατανοήσει και να δώσει χώρο και χρόνο. Να θέλει να κάνει τον άλλο ευτυχισμένο όπως ακριβώς νιώθει κι ο ίδιος που αγαπιέται.
Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι αγαπιέσαι; Πάντα σε μία σχέση, στην οποιαδήποτε σχέση ο ένας αγαπάει πιο πολύ από τον άλλο. Ίσως η διαφορά να είναι μικρή, ίσως να είναι και μεγάλη. Αν είσαι εσύ που αγαπάς πιο λίγο θα νιώθεις λίγες τύψεις. Αν εσύ αγαπάς πιο πολύ κάποτε θα νιώθεις πληγωμένος.
Μα στον έρωτα και την αγάπη ποτέ δεν καθησυχάζεσαι. Ποτέ δε νιώθεις μόνο ευτυχισμένος. Και πόσο βαρετό θα ήταν αυτό! Μέσα στη βαρεμάρα, την αγανάκτηση για τον κόσμο και την αδιαφορία, έρχεται ένας άνθρωπος για τον οποίο αξίζει να ταράξεις τα νερά. Γιατί μετά την τρικυμία αν αντέξεις, θα έρθει η απόλυτη ησυχία.
Όταν αγαπάς κι αγαπιέσαι ο χρόνος σταματά τις στιγμές που περνάτε μαζί. Και ο χρόνος μοιάζει να μη μας αγγίζει. Είμαστε πάντα αυτά τα παιδιά που γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν, που έπαιξαν και γέλασαν, που τσακώθηκαν για βλακείες και θυμώθηκαν. Η αγάπη παγώνει το χρόνο. Η αγάπη μας ημερεύει. Από αγρίμια και αλήτες μας κάνει σπιτονοικοκύρηδες και γατάκια. Και πόσο μας αρέσει. Πόσο μας ζηλεύουν οι άλλοι, ψάχνοντας να βρουν αυτό που εμείς έχουμε και δεν το βρίσκουν πουθενά. Γι’ αυτό και δεν το καταλάβουν. Δεν έχει καμία σημασία όμως, γιατί μόνο όταν αγαπήσουν κι αγαπηθούν αληθινά θα καταλάβουν ότι δεν θυσιάζουμε τίποτα απ’ όσα είμαστε γιατί επιτέλους γίναμε αυτοί ήμασταν πάντα.
Η αγάπη μας ημερεύει, πόσο όμως, αργά κι οδυνηρά μας σκοτώνει όταν κάποτε μας αφήνει…