Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κι όταν αποφασίσεις να με πουλήσεις, κοίτα να το κάνεις σε καλή τιμή.
Μην τσιγκουνευτείς, μην κάνεις εκπτώσεις, μην παζαρέψεις, από κεκτημένη ταχύτητα.
Να μετρήσεις καλά τις μέρες που ξημέρωναν κι εγώ ήμουν στο “εδώ” σου, όσο εσύ ήσουν στο “πουθενά”.
Να μετρήσεις καλά κάθε στιγμή που δεν σου χρέωσα και σε άφησα να πιστέψεις πως δεν ήξερα.
Να μετρήσεις καλά κάθε νύχτα που εμμονικά πιστή, ήσουν η τελευταία καληνύχτα μου.
Να μετρήσεις καλά κάθε “να προσέχεις”, κάθε “καλημέρα”, κάθε “μου λείπεις”.
Να τα μετρήσεις καλά γιατί δεν ήταν λέξεις. Δεν ήταν λόγια για να περάσει η ώρα.
Ήταν η αλήθεια. Μου!
Ήταν αυτό που δεν πίστεψες, γιατί η τιμωρία του ψεύτη, είναι να μην μπορεί να πιστέψει ποτέ κανέναν..
Η τιμωρία σου, είναι πως δεν πίστεψες!
Η τιμωρία σου, είναι πως δεν εμπιστεύτηκες!
Η τιμωρία σου, είναι πως σήμερα, δεν ξέρεις καν πόσο άξιζα για να με πουλήσεις.
Και ναι.. όσο και να με μετρήσεις, δεν θα τα καταφέρεις.
Γιατί η δική μου αξία, μετριέται σε μια μονάδα που εσένα, δεν στην έμαθαν ποτέ.
Η δική μου αξία, μετριέται με ψυχή και την μετράνε τα μάτια!
Ναι, τα μάτια που δεν τολμάς να κοιτάξεις.
Γι’αυτό κι αυτή τη μονάδα μέτρησης, δεν την έμαθες ποτέ.
Γι’αυτό πάντα στο… λογαριασμό θα βγαίνεις χαμένος!
Γιατί στο ταμείο, θα παζαρεύεις πάντα φτηνιάρικα.
Γιατί εγώ, το λογαριασμό σου τον πλήρωσα και σου άφησα για φιλοδώρημα ένα κομμάτι της ψυχής μου.