Γράφει η Λιάνα Ζαφειράτου
Τα αισθήματα δεν εκβιάζονται. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να εκφραστούν ή/και να νιώσουν πράγματα.
Δεν γίνεται πάντα να υπάρχει άμεσος συντονισμός ειδικά όταν μιλάμε για συναισθήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει συντονισμός στο μέλλον.
Αν πραγματικά αυτό που νιώθεις για τον άλλον είναι δυνατό το να δώσεις χώρο και χρόνο για να συμπορευτείς μαζί του είναι το καλύτερο που μπορείς να πράξεις.
Πόσο χώρο όμως; Πόσο χρόνο; Μα οι άνθρωποι δεν μπαίνουν σε καλούπια ευτυχώς! Αυτό είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Το τι είναι διατεθειμένος να δώσει ο καθένας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και συνθήκες. Μια από αυτές είναι τα συναισθήματα του και ο άνθρωπος που έχει δίπλα του.
Αν πιστεύει ότι αξίζει τον κόπο για σένα τότε κάνε τις επιλογές σου. Δώσε χώρο και χρόνο για να σου δείξει αν και ο άλλος νιώθει το ίδιο.
Τις περισσότερες φορές όλο αυτό το….ταξίδι θα καταλήξει σε ένα μεγάλο κενό. Δεν θα οδηγήσει πουθενά. Δεν πειράζει όμως να θυμάσαι ότι όλη αυτή η διαδικασία ήταν επιλογή σου. Μάθε να μην χρεώνεις στους άλλους τις επιλογές σου. Απλά προχώρα παρακάτω στη ζωή σου.
Να θυμάσαι επίσης ότι δίνει αυτός που έχει. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, απλά τα πράγματα.
Στο ταξίδι αυτό ο “κερδισμένος” (αν μπορείς να το θέσεις έτσι όταν μιλάμε για συναισθήματα) είσαι εσύ. Γιατί εσύ είχες για να δώσεις.
Τον κλειδωμένο, στεγνό και ρηχό άνθρωπο να τον λυπάσαι. Όχι μόνο γιατί δεν έχει για να δώσει αλλά γιατί δυστυχώς δεν ξέρει πως είναι να έχεις συναισθήματα και πιθανότατα δεν θα μάθει ποτέ.
Εσύ όμως ξέρεις. Γνωρίζεις ότι όταν θα σταθεί στο πλευρό σου κάποιος θα είναι από καθαρή επιλογή. Μπορείτε να μπλεξετε τα χέρια σας όπως επιλέξατε να μπλεξετε και τις ζωές σας και να περπατήσετε μαζί.
Κάπως έτσι νιώθω το χέρι σου μέσα στο δικό μου και προχωράμε μαζί. Γυρίζω σε κοιτάζω και σου λέω σε ευχαριστώ για το χρόνο που μου έδωσες. Άξιζε τον κόπο για το χρόνο που περνάμε μαζί μου απαντάς…