Είναι που δεν ξέρεις πως σε σχέσεις σαν τη δική μας, το αντίο δεν το λες, το ζεις.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Φεύγω το βλέπεις έτσι;
Το καταλαβαίνεις πως έχει αρχίσει μια αντίστροφη μέτρηση που δεν μπορώ να την σταματήσω μόνη μου;
Μετράω μία μία τις στιγμές μας μόνο και μόνο για να κρατηθώ λίγο παραπάνω σε αυτό που κάποτε υπήρξαμε.

Τι υπήρξαμε;
Τα πάντα. Εραστές, ερωτευμένοι, απελπισμένοι, ακόμα και εχθροί στις στιγμές που το πάθος χτύπαγε κόκκινο και το συναντούσε ο εγωισμός.
Κοίτα με. Μετράω τα βήματα ένα ένα όπως κάποτε μέτραγα τις ανάσες μου μέχρι να βρεθώ ξανά στα χέρια σου.

Όχι, δεν είναι ο χρόνος που μας έφθειρε.
Δεν είναι καν η καθημερινότητα που εμείς οι δυο ποτέ δεν ζήσαμε.
Δεν είναι ούτε και το κρυφτό από εμάς και από τους άλλους.
Όχι. Είναι όμως που με έβαλες στην θήκη των τροπαίων και με βάφτισες δεδομένο.
Είναι που τις ανάσες που μου έκοβες κάθε φορα σε κάθε σου άγγιγμα άρχισες να τις μετράς και να τις υπολογίζεις.
Είναι που κι εγώ, έπαιξα μαζί σου με ανοιχτά χαρτιά και δεν σου κρύφτηκα ποτέ.
Είναι που πάντα ήξερες πως είσαι το “εδώ και το τώρα”. Το “πολυ και απόλυτα”.
Είναι που δεν ξέρεις πως σε σχέσεις σαν τη δική μας, το αντίο δεν λέγεται ποτέ.

Είναι μόνο ένα βήμα.
Είναι το τελευταίο βήμα.
Είναι εκείνο το βήμα που δεν έχει γυρισμό.
Δεν είναι μακριά. Εκεί θα είμαι.
Μόνο που δεν θα μπορείς να με αγγίξεις.
Μόνο που δεν θα μπορώ να σε λυτρώσω.
Είναι που το τέλος σε κάποιους έρωτες, δεν το γράφεις, μόνο το ζεις.

Κράτα με.
Προλαβαίνεις. Ακόμα.
Κόψε μου την ανάσα άλλη μια φορά. Έτσι, στα ξεφνικά κι απόλυτα, όπως μόνο εμείς οι δυο μπορούμε να ξέρουμε.
Κράτα με, φεύγω..