Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Ξέρεις γιατί απογοητεύεσαι συνέχεια;
Γιατί δεν ακούς. Δεν νιώθεις. Δεν σε ενδιαφέρει αυτός που έχεις απέναντί σου κορίτσι μου.
Σε ενδιαφέρει να ανταποκρίνεται στα κουτάκια σου.
Κι ότι δεν χωράει στα κουτάκια σου το κόβεις, το ευνουχίζεις.
Τι εννοείς είναι “πολύ”.
Ναι κορίτσι μου είναι πολύ, γιατί αν δεν είναι πολύ, σου μοιάζει λειψός και αν είναι πολύ σου περισσεύει.
Κι αντί να γίνεις εσύ λίγο καλύτερη, αντί να κοιτάξεις το μέσα σου και να το φτιάξεις λιγάκι, αντί να κοιτάξεις μέσα σου και να αφεθείς στον έρωτα, το πάθος, τον πόθο, την καύλα, κοιτάς μην σου έχει ξεφύγει καμιά τρίχα από το καλοχτενισμένο σου μαλλάκι.
Όχι κορίτσι μου, δεν με νοιάζει αν το μαλλί σου δεν είναι τέλειο κι ο πισινός σου δεν μοιάζει με της Kardashian.
Με νοιάζει που όταν σε βλέπω χαμογελάω. Με νοιάζει που όλη μέρα είσαι στο μυαλό μου και δεν βλέπω την ώρα να βρεθώ μαζί σου.
Και μου την σπάει όταν χάνεις τον αυθορμητισμό σου για να φτιάξεις την τέλεια εικόνα.
Δεν θέλω κορίτσι μου την τέλεια εικόνα.
Θέλω εσένα να γελάς και να βλέπω στο πρόσωπό σου σημάδια.
Θέλω εσένα να σε φιλάω και να μην είναι σαν να ποζάρεις.
Θέλω εσένα να σε αγκαλιάζω, να σου χαλάω τα μαλλιά, να σε τσαλακώνω και να ζητάς κι άλλο.
Θέλω εσένα κι εμένα σε όλα τα πολύ του κόσμου.
Θέλω εσένα κι εμένα και να μην χωράμε σε κανένα κουτάκι του κόσμου αυτού.
Θέλω εσένα κι εμένα υποταγμένους μόνο σε εμάς, στα φιλιά, της αγκαλιές και την καύλα μας.
Εντάξει κορίτσι μου;;