Εξομολογησεις

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος Κοίτα τώρα να δεις μια νοσταλγία που με έπιασε έτσι ξαφνικά! Ήθελα λέει, να γύριζε ο χρόνος πίσω στα παλιά. Ήθελα σήμερα το πρωί, να με ξύπναγε η μάνα μου νωρίς, από τις επτά, κι η κούπα με το γάλα μου να ήτανε στο τραπέζι. Να μ...

Γράφει ο Τριστάνος Και μετά ξέχασες πως ξεκινήσαμε. Τότε που τρέχαμε για να βρεθούμε για ένα λεπτό. Που οι ώρες γλιστρούσαν σαν νερό και το ξημέρωμα μας έβρισκε χωρίς να προλάβουμε να πούμε τίποτα. Όταν ο χρόνος ήταν πάντα λίγος! Όταν τα φιλιά δεν μας χό...

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη Τελικά ποίος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για μας; Ποίος είναι ο άνθρωπος μας;  Πιο είναι το άλλο μας μισό; Ή καλύτερα, ποίος είναι αυτός ο ένας, ο ιδανικός, αυτός που θέλουμε για πάντα στην ζωή μας; Το χέρι που θα κρατάει το δικό μα...

Γράφει η Ελπίδα Γεωργακοπούλου «Δεν ξέρω τι θα βγει αγάπη μου» σου ψιθυρίζω. Και εσύ με κοιτάς, όπως πάντα απορημένος. Βλέπεις, πολλές φορές προτιμάς τη σιγουριά και όχι τα «δεν ξέρω». Μπορείς όμως να είσαι σίγουρος για κάτι; Ούτε για τον ίδιο σου τον εαυτό...

Γράφει η Βίλλυ Ζ. Περί λάθους Από παιδί στα μεγαλύτερα λάθη κοιτούσες πώς θα τη γλιτώσεις. Μοναχοπαίδι η αφεντιά σου δεν είχε ποτέ κανένα σύμμαχο όταν γινόταν η ζημιά. Αρνούσουν να μοιραστείς και να μιλήσεις για τους μεγαλύτερους φόβους και τα πιο μεγάλα...

Γράφει η Αριάδνη «Γιατί έτσι». Εξαιρετική απάντηση. Απελευθερωτική. Την ανακάλυψες όταν ήταν αδύνατο να χωρέσει στο μυαλό σου μια επώδυνη προδοσία. Ήταν πάρα πολύ όλο αυτό που είχε γίνει, για να το συλλάβει η λογική σου και να το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα. ...

Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη Ποιος είναι αυτός που δε στέκει ανήμπορος μπροστά στον ανίκητο θάνατο;  Ποιος είναι αυτός που δε δειλιάζει όταν συνειδητοποιεί πως η ανθρώπινη ζωή είναι απλά περαστική και όχι αιώνια; Είναι σκληρό να δεχτείς ότι δεν υπάρχει επισ...

Γράφει η Σταυρούλα Μαστέλλου Κάθεσαι στο παγκάκι, που σε έχει φιλοξενήσει πολλές φορές τα βράδια, όταν η μοναδική παρέα που είχες ήταν η φωνή του εαυτού σου. Και έχεις βιώσει στο πετσί σου το τίμημα της ελευθερίας. Μεγάλη δασκάλα. Ένα σχολείο χωρίς τελειωμό...

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου Τρία χρόνια χωρίς εσένα. Τρία χρόνια, που δεν κοιμάμαι και δεν ξυπνάω δίπλα σου. Τρία χρόνια, που δεν κρατώ το χέρι σου πάνω στο λεβιέ των ταχυτήτων, όπως οδηγείς. Τρία χρόνια, που δεν τραγουδάς φάλτσα και που δεν γελάω μέχρι δακ...

Γράφει η Γωγώ Αδαμοπούλου Τα κύματα της θάλασσας παφλάζουν. Μακριά σου νομίζω ότι χάνομαι. Ένα σημείο παραμένει σταθερό,  ο ορίζοντας μας. Κάτι κοινό, κάτι που μπορώ να βλέπω εγώ εδώ και εσυ αντίστοιχα εκεί. Αυτή η έλξη είναι μαγική και παράλληλα μοναδι...