Εξομολογησεις

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός Κάθε σούρουπο,την ίδια ώρα,στο γνωστό σημείο. Να χαζεύω τις αναμνήσεις των άλλων, να κοιτώ τις συμπεριφορές τους και να μετρώ τα βήματα τους. Κι όταν σταματούν να κινούνται τα πάντα. Τότε. Ξημερώνει η νύχτα μου. Ανοίγω τα φτερά...

Γράφει η Μαρία Χριστοδούλου Καθότανε σε ένα απόμερο παγκάκι μόνος και σακατεμένος, ένα σχισμένο μπουφάν και παντόφλες καλοκαιριού μέσα στο τσουχτερό κρύο! Είχε μια απαίσια μυρωδιά λες και ήταν ψόφια ύπαρξη και ένα πρόσωπο σαν κακού δαίμονα! Και όμως πίσω απ...

Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου Εμένα οι άνθρωποι μου.. Με αγάπησαν σαν καλοκαίρι.. Με πόνεσαν σαν  φθινόπωρο.. Γεμάτο απο λύπες.. Με ξημέρωσαν με ένα χειμώνα αγκαλιά. Και με ξέχασαν την  άνοιξη. Εμένα οι άνθρωποι μου.. Ήτανε γάζες για να μην ακουμπάω.. ...

Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου Δεν ξέρω που είσαι, μα θα σε ψάξω. Όπου γυρνάς, θα σε φωνάξω. Χθες ξαγρύπνησα λέει, για να διαπραγματευτώ με τα όνειρα Τους ζήτησα, να σ’ αφήνουν να έρχεσαι να σε βλέπω. Να μην το σβήνουν από τη μνήμη μου μετά, να το ...

Γράφει η Έλενα Καρανικολού Καμιά φορά, σε βλέπω να μπαίνεις στο τραμ και να φεύγεις. Μου ψιθυρίζεις πίσω από το τζάμι πως μ' αγαπάς και παραλύει το δεξί μου χέρι που σε κρατούσε. Μουδιάζω και φοβάμαι. Καμιά φορά, σου μιλάω ενώ χώνεσαι σε μια τεράστια αγκ...

Γράφει η Μαρία Χριστοδούλου Προσευχήθηκα για αγάπη και ο θεός μου έστειλε εσένα! Προσευχήθηκα για κάποιον που να με αγαπά ακριβώς για αυτό που είμαι και εμφανίστηκες εσύ...στη πιο μεγάλη αλλαγή της ζωής μου...ήρθες εσύ.. ο πιο πιστός μου φίλος! Ξέρεις...

Γράφει η Άννα Βήχου Εγώ, γεννήθηκα πορτοκάλι. Έζησα το χτύπημα του ανέμου, το λιοπύρι , την βροχή και το χαλάζι. Σκουλήκια γεύτηκαν την σάρκα μου. Ξεδίψασα ανθρώπους,  γιάτρεψα άλλους. Ένα περαστικό σε αυτή την ζωή πορτοκάλι. Κανείς δεν το αγάπ...

Γράφει η Έλενα Καρανικολού Μια χούφτα άμμο, λίγο άνεμο στα μάτια, κύμα στα μάτια του και φιλιά τρικυμίες. Λίγο ουρανό κι ένα κομμάτι γης, να σταθούμε για λίγο να αγκαλιάστουμε και να σου δείχνω ένα σύννεφο. Μας ανήκει μόνο ο εαυτός μας κι αυτό που γινόμαστε...

Γράφει η Μαρίσα Παππά Την στερνή μου μέρα πάνω σε αυτόν τον κόσμο θα πάρω το αμάξι μου και θα πάω την τελευταία επίγεια μου βόλτα, πριν περάσω τις πύλες του δικού μου παραδείσου, εκεί που θα κατοικούν πλέον τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Θα θέλω να πάω γρήγορ...