Η Μελίνα κι ο Αλέξανδρος, είναι στα 30 τους, έχουν μεγαλώσει μαζί από παιδιά και τώρα τους χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα, καθώς ζουν και δουλεύουν σε διαφορετικές πόλεις.
Πάντα φίλοι, πάντα άνετοι στην επικοινωνία μεταξύ τους, κρατάνε την επαφή τους μέσω… mail. Έχουν κι οι δυο τις δουλειές τους, τους φίλους τους, τις σχέσεις τους, όμως έχουν κι ο ένας τον άλλο… Κι εμάς, να παρακολουθούμε τα mails τους! You’ve got mail λοιπόν!
Από: Μελίνα Αλεξίου
Αποστολή: Thursday, September 7, 2017 23:57
Προς: Αλέκανδρο Καρυπίδη
Θέμα: Re: Re: Σε πήρα τηλέφωνο.
Έβρεχε σήμερα. Είχα χαλαρώσει και απολάμβανα αυτό το μουντό του καιρού χαζεύοντας τηλεόραση και ο κεραυνός που έπεσε με έπιασε απροετοίμαστη.. Μεμιάς έσβησαν όλα τα φώτα και έμεινα στο σκοτάδι. Σηκώθηκα και πήγα μέχρι τη μπαλκονόπορτα για να δω αν ήταν γενικό το πρόβλημα. Σκοτάδι. Ασυναίσθητα έκανα δυο βήματα πίσω και τράβηξα την κουρτίνα σα να θέλω να κρατήσω έξω κάποιο κίνδυνο. Με την κουρτίνα.. Χα!
Για αυτό σε πήρα τηλέφωνο. Να πιαστώ από κάπου για να μην αρχίσει το μυαλό να παίρνει ανάποδες στροφές. Γιατί εσένα; Γιατί είσαι μακριά και δεν μπορούσες να μου πεις “Έρχομαι από εκεί”. Ήθελα να είμαι μόνη μου αλλά είχα ανάγκη κάποιο σημείο αναφοράς. Έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση να θέλεις να αποφύγεις κάτι αλλά παράλληλα να το αποζητάς κιόλας; Σαν να αγγίζεις την καλοακονισμένη άκρη ενός μαχαιριού απλά για να δεις αν θα κοπείς και σε περίπτωση που κοπείς αν θα το νιώσεις. Δεν ξέρω αν κατάλαβες κάτι από την κατάσταση που βρισκόμουν αλλά είσαι και εσύ τόσο χαζά διακριτικός μερικές φορές που ενώ θέλω να μου βγάλεις ορισμένα πράγματα σαν από πείσμα το αγνοείς. Anyway, για άλλο θέμα θέλω να σου πω.
Αυτή η διακοπή ρεύματος με πήγε χρόνια πίσω. Θυμάσαι μια εποχή, καλοκαίρι ήταν, που είχαμε εκείνες τις συχνές διακοπές ρεύματος; Μόλις είχαμε μπει στην εφηβεία και είμασταν “καλύτεροι φίλοι”. Αφορμή μεγάλη εκείνες οι διακοπές ρεύματος.. Ανεβαίναμε στη ταράτσα της πολυκατοικίας για να δούμε αν ήταν γενικό black out (μια φορά ήταν! Ολόκληρη η Αθήνα χωρίς ρεύμα!) και μετά κατεβαίναμε και παίζαμε εκείνο το χαζό παιχνίδι υπό το φως των κεριών, “όνομα, πράγμα, ζώο, πόλη, επάγγελμα”. Ή κατεβαίναμε στον κήπο για να είμαστε μόνοι στο απόλυτο σκοτάδι. Πάντα καταλήγαμε σε εκείνο το παιχνίδι όμως. Και τώρα.. Τώρα κλείνω την κουρτίνα για να κρατήσει έξω “οτιδήποτε”, χωρίς να ξέρω τί είναι αυτό. Δεν ξέρω αν άλλαξε τόσο η πόλη ή εμείς. Μάλλον και τα δύο.
Νά ‘μαι τώρα να γράφω υπό το φως των κεριών. Όμως πλέον ούτε εσύ είσαι εδώ, ούτε παιχνίδι είναι. Κι αν κι εσύ είσαι παρών με την απουσία σου, το παιχνίδι μου λείπει πολύ. Πού φτάσαμε ε.. Εγώ να βρίσκω αφορμή από μια διακοπή ρεύματος να σου γράψω και να το λαμβάνεις μέσω email. Δηλαδή τώρα εμείς είμαστε email-pals?? Χαχα.. Ξέρεις, έχω κρατήσει εκείνη την αλληλογραφία που είχαμε κάποτε. Δε σου το έχω πει αλλά μου αρέσουν πολύ τα γράμματά σου. Και αυτός ο ακανόνιστος τρόπος που γράφεις. Που έγραφες τέλος πάντων.. Γιατί πλέον τα ηλεκτρονικά μηνύματά σου είναι πολύ.. υπολογιστικά. Πρέπει να το κοιτάξεις αυτό. Δεν ήσουν έτσι. Από την άλλη ίσως ήσουν πάντα έτσι. Πιο πολύ μου άρεσες “ακανόνιστος” πάντως. Τώρα γράφω εγώ ακανόνιστα για να προλάβω να γράψω πολλά πριν έρθει το ρεύμα.
Θυμάσαι την τελευταία περίπτωση που συζητήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα; Τελείωσε. Δεν σου το είπα από το τηλέφωνο γιατί για άλλη μια φορά “είχες πολύ δουλειά” και ήξερα ότι θα την άφηνες για να το συζητήσουμε. Ήθελα να την αφήσεις. Δε το επεδίωξα όμως. Καλό ε;
Χτυπάει το τηλέφωνο. Αυτός θα είναι. Κλείνω για τώρα.
Υ.Γ. Κανόνισε να κατέβεις λίγο σύντομα. Μου έχεις λείψει. Και βρες και λίγο χρόνο για μένα ε.. Φιλιά!
