Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Και τελικά, τι είναι η τύχη και τι η συγκυρία;
Όλα αυτά που ψάχνουμε στην ζωή μας τα καθορίζει η τύχη; Οι συμπτώσεις, ή εμείς τελικά ζητάμε πάντα πολλά και δεν μάθαμε ποτέ να είμαστε ολιγαρκείς;
Κι αν ζητάμε πολλά; Τι; Δεν τα αξίζουμε;
Κι όταν τελικά έρχονται μαζεμένα, δεν ξέρουμε πώς να τα διαχειριστούμε και πάλι αγανακτούμε; Και πάλι αγκομαχούμε ακόμα και για τα καλά που μας βρήκαν μαζεμένα;
Δεν μάθαμε στην υπομονή..
Δεν μάθαμε στην ανοχή την ώρα που συναντιόμαστε με τα εμπόδια.
Δεν μάθαμε να παίρνουμε ανάσες και να κάνουμε κάθε εμπόδιο μάθημα και θησαυρό.
Κάθε εμπόδιο, με το χρόνο γίνεται επιβράβευση. Και μάλιστα.. με τόκο κάποιες φορές!
Κι όσο αγκομαχάς, χάνεις..
Χάνεις ανθρώπους, χάνεις στιγμές..
Κι όσο χάνεις, μπαίνεις στη μοναξιά. Σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση που ισορροπεί ανάμεσα σε εγωισμό και θλίψη, επιλέγοντας να είσαι εσύ κι ο εαυτός σου.
Ξεχνώντας πως γύρω σου, υπάρχουν μικρές ή μεγαλύτερες οάσεις..
Όταν γύρω σου έχεις εμπόδια αλλά έχεις και δώρα.
Χάνεις τις χαρές, χάνεις τις στιγμές και βουτάς στο βούρκο..
Χάνεσαι στη μοναξιά και τη θλίψη..
Χάνεσαι αναλύοντας..
Χάνεσαι όταν δεν πιστεύεις στην αγάπη των ανθρώπων σου..
Χάνεσαι μέσα στους κάλπικους φίλους αγνοώντας και τους αληθινούς.
Χάνεσαι και αγνοείς την ομορφιά της ζωής..
Και όσο την αγνοείς, χάνεις το δρόμο σου.
Έναν δρόμο που πρέπει να αποφασίσεις να τον ακολουθήσεις ακόμα κι αν φοβάσαι.
Έναν δρόμο που οφείλεις να κάνεις επιλογή σου.
Είτε αν βρέθηκες εκεί από τύχη, από συγκυρία ή από σύμπτωση.
Δεν έχει σημασία!
Σημασία έχει να βγεις στη βροχή και να χορέψεις.
Να κολυμπήσεις στα βαθιά.
Να τσαλακωθείς, να ονειρευτείς, να αγαπήσεις..
Να ζήσεις!
