Κάποια μάτια αξίζουν, όλες τις ρωγμές.
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Θά’θελα να ήσουν εδώ για να σπάσεις σε χίλια κομμάτια τον πόνο μου.
Θά’θελα να ήσουν εδώ για να κολλήσω τα κομμάτια τα σπασμένα της ψυχής σου και να χαϊδέψω τις ρωγμές του πόνου σου.
Τα μάτια σου, σαν τους ωκεανούς της ψυχής μου, θαρρώ θα με ταξιδεύουν έναν αιώνα.
Έναν αιώνα αμαρτίας, πάθους και αναμονής.
Γιατί διάολε κάποια μάτια αξίζουν την αναμονή.
Είναι αυτά που σου γεννούν τον πόθο!
Είναι ο πόθος μου σαν καταιγίδα, σαν το χρώμα των ματιών σου όταν με κοιτάς, σαν τα δικά μου όταν σ’ανασαίνω.
Δεν μπόρεσα ποτέ να απομακρυνθώ, να αποφύγω την σκιά σου.
Ήτανε πάντοτε τόσο έντονη η παρουσία σου, που σχεδόν σε μύριζα γύρω μου.
Κι αυτό ήταν το δώρο σου για μένα, γιατί μ’αυτόν τον τρόπο απέφευγα τις κακοτοπιές, τους τρίτους που επιζητούσαν από εμένα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να τους δώσω.
Γιατί δεν μπορώ να δώσω κάτι που δεν τό’χω μέσα μου.
Κι εγώ μέσα μου έχω μόνο εσένα, σαν δώρο και σαν φυλαχτό.
Βγες στο ξέφωτο, στις ράγες του δρόμου, εκεί είμαι και σε περιμένω.
Σε περιμένω και πάντα θα σε περιμένω, χωρίς να ζητάω τίποτα, χωρίς να προσμένω τίποτα.
Σε περιμένω.
Ακολούθησε την γραμμή της καρδιάς σου.
Εκεί θα με βρεις, εκεί είμαι πάντα και μετρώ τις προσμονές μου.
Κι εκεί θα είμαι μέχρι να με βρεις.
Γιατί σε σένα μπορώ να πω τα πάντα.
Γιατί με σένα μπορώ να κάνω τα πάντα.
Γιατί στα μάτια σου τον κόσμο όλο είδα.
Γιατί υπάρχουν και κάποια μάτια που αξίζουν διάβολε τον κόπο.