Αν θες να είσαι στις καρδιές των παιδιών σου αύριο, φρόντισε να είσαι παρών στο σήμερα..

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

Αν θέλεις να είσαι στις καρδιές των παιδιών αύριο, πρέπει να είσαι παρών στις ζωές τους σήμερα. Δε φτάνει μόνο να τα βλέπεις αραιά και πού και να τα φορτώνεις με δώρα. Τα παιδιά θέλουν τη φυσική παρουσία σου. Θέλουν να μπορούν να σε βλέπουν, να παίζουν μαζί σου, να γελούν, να βρουν τον τρόπο να σ᾽εμπιστευτούν πριν απαιτήσεις να σου ανοίξουν την αγκαλιά τους. Αν πράγματι θέλεις ένα παιδί να σου ανοίξει την καρδιά του, δε θα το καταφέρεις ποτέ με λόγια που ακροβατούν μεταξύ λεπτής ειρωνείας και ανόητης κριτικής.

Αν θέλεις να βρίσκεσαι μέσα στο μέλλον των παιδιών, πρέπει να μάθεις να τα σέβεσαι. Να μη διανοηθείς να προσποιηθείς μπροστά τους και να πάψεις να βρίσκεις φτηνές δικαιολογίες, επειδή δε θέλεις να τα χωρέσεις στο πρόγραμμά σου. Πρέπει να ξέρεις πως τα φιλιά τους κερδίζονται και για ν᾽ανοίξουν την ψυχή τους σ᾽εσένα, οφείλεις πρωτίστως εσύ να έχεις ξεδιπλώσει μπροστά τους όλη την ευαισθησία που διαθέτεις.

Δε σου επιτρέπεται να ζητιανεύεις δήθεν την προσοχή των παιδιών και να έχεις την παράλογη απαίτηση να σε θυμούνται καθώς μεγαλώνουν, όταν εσύ δυσκολεύεσαι να κατέβεις στο ύψος τους και ν᾽ανεβείς στα μάτια τους. Είναι αδύνατο να κερδίσεις τη συμπάθειά τους, όταν εκνευρίζεσαι με τις ζημιές τους, όταν δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις την αθωότητα με την οποία ρωτούν πριν φτάσουν στο σημείο να αποδεχτούν και όταν διαρκώς ενοχλείσαι που δεν εκτελούν ωσάν πειθαρχημένα στρατιωτάκια τις εντολές σου.

Αν θέλεις τ᾽όνομά σου να έχει κάποια σημασία στις ζωές των παιδών, είτε λέγεσαι παππούς ή γιαγιά, είτε είσαι απλά ο γονιός τους, πρέπει να μάθεις να σέβεσαι την ιδιωτικότητά τους, να μην τα θεωρείς κεκτημένα σου και προπαντώς να τους αναγνωρίζεις το δικαίωμα να έχουν κι εκείνα τις κακές τους στιγμές. Άφησε στην άκρη τους χαρακτηρισμούς και στάσου πλάι τους με απόλυτη ενσυναίσθηση, αφού κι εκείνα βιώνουν τις δικές τους δυσκολίες σ᾽έναν κὀσμο, που μόνο για παιδικές ψυχές δεν είναι πλασμένος.

Αν θέλεις τα παιδιά του γιου ή της κόρης σου να σε αναζητούν μεθαύριο, πρέπει να χτίσεις αναμνήσεις σήμερα. Τα παιδιά ζητούν ξανά και ξανά εκείνον που χρωματίζει πολύχρωμα τα όνειρά τους και, κυρίως, εκείνον που τα αντιμετωπίζει ως ίσο προς ίσο. Τα παιδιά θέλουν να τα ηρεμείς και όχι να τ᾽αναστατώνεις, θέλουν να τα κάνεις να νιώθουν ασφαλή, γκρεμίζοντας εσωτερικά τείχη που σας κρατούν σε απόσταση και να προσπαθείς διαρκώς να κατανοήσεις τον κόσμο τους, χωρίς καμία απαίτηση για το αντίστροφο. Δεν αρκούν τα δώρα στις γιορτές και οι αμέτρητες σοκολάτες και γλυκίσματα για να πεις πως εκπλήρωσες το χρέος σου.

Τα παιδιά δεν είναι αξεσουάρ, ούτε η επιβεβαίωσή μας. Μην ξεγελαστείς ποτέ και πιστέψεις πως μπορείς να τα κοροιδέψεις. Διαθέτουν την ύψιστη μορφή συναισθηματικής νοημοσύνης και είναι αδύνατο να τα κερδίσεις με βαρύγδουπες δηλώσεις αγάπης, που δε συνοδεύονται από καθημερινή και αδιάκοπη λαχτάρα για να είσαι εκεί, δίπλα τους, κοντά τους, παρών.

Για να μπορείς, λοιπόν, να πεις, αγαπητέ “ξένε”, πως ανήκεις στη ζωή των παιδιών, χρειάζεται, μόνο και κυρίως, αγάπη. Πρέπει, όμως, να μάθεις ν᾽αγαπάς πιο πολύ απ᾽όσο αγαπάς τον εαυτό σου και να μη ζητάς εγωιστικά να σου αποδώσουν την προσοχή, για την οποία δεν πάσχισες ούτε στο ελάχιστο. Να είσαι εκεί στα δύσκολα, στην επιβράβευση, στην ανάγκη για συμβουλή, στην πιο θερμή υποστήριξη, στο πιο συγκινητικό και γεμάτο δάκρυα χειροκρότημα, στις βόλτες στο πάρκο, σ᾽εκείνο το άτιμο τσίμπημα στον γιατρό, στην ανάγκη του για μια αγκαλιά, στα βραδινά ξενύχτια και στις ατελείωτες συζητήσεις όταν ψάχνει για κουράγιο. Αν δε διαθέσεις χρόνο για όλα αυτά, θα αποτελέσεις σίγουρα μια ξεθωριασμένη ανάμνηση σ᾽ένα παλιό οικογενειακό άλμπουμ που το κοιτάς μετά από χρόνια κι αδυνατείς να νιώσεις. Μια παρουσία γεμάτη απόλυτο κενό.