Γράφει η Ντέμη Κάργατζη
Όταν – λένε – ένας κύκλος κλείνει, ανοίγει ένας καινούργιος. Ψέματα λένε, μην τους ακούς. Μερικές φορές υπάρχει κενό από τον ένα κύκλο στον άλλο. Δεν είναι οι κύκλο ο ένας μετά τον άλλο στη σειρά, να βγαίνεις απ’ τον ένα και να μπαίνεις στον άλλο κατευθείαν. Κι είναι ένα πρόβλημα αυτό.
Αυτό το κενό. Το μεσοδιάστημα. Είναι ταυτόχρονα βαρετό και αχανές. Ψάχνεις τον κύκλο σου αλλά δεν τον βρίσκεις. Έξω απ’ τα νερά σου θέλεις κάτι ν’ αλλάξει εδώ και τώρα. Κάτι νέο να συμβεί κι ας μην είναι κύκλος, ας είναι τρίγωνο και τετράγωνο. Καλό καλό δεν έχει πολύ σημασία. Μόνο κάτι να είναι.
Βρίσκεις κύκλους και διστάζεις. Δεν ξέρεις αν είναι για σένα, αν είναι δικοί σου, αν πρέπει να τους ανοίξεις. Και πού να μπαίνεις τώρα καλά είσαι εκεί που είσαι. Φοβάσαι. Όμως σε σκοτώνει αυτό το κενό, δεν το θέλεις. Είναι κι ο παλιός κύκλος ακριβώς από πίσω σου που εύκολα ξανανοιγει και δεν ξέρεις αν τον έκλεισες τζάμπα και βερεσε.
Έτσι είναι οι κύκλοι. Ανοίγουν και κλείνουν. Θα μπεις και στους λάθος θα μπεις και στους σωστούς. Θα βγεις απ’ τους σωστούς νωρίς και θα μείνεις στους λάθος παραπάνω. Μα μην τα βάζεις με τους κύκλους. Το κενό σου φταίει που δεν έχει σχήμα. Εσύ σου φταις που δεν ξέρεις τι σχήμα να πάρεις.
Το όλο θέμα είναι πώς ο καθένας θα διαχειριστεί αυτό το σχήμα που δεν έχει κι εκείνο το κενό που έχει βρεθεί. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει ψύχραιμος μέχρι να φτάσει στον κύκλο του και πώς θα μπορέσει να μη διαταράξει άλλους κύκλους μέχρι να φτάσει στον δικό του.
Όταν λοιπόν ένας κύκλος κλείνει, κλείνει επίτηδες. Κλείνει για να βρεθείς εσύ στο κενό. Κι αν δεν περάσεις απ’ αυτό επιτυχώς, ο καινούργιος κύκλος δεν πρόκειται ν’ ανοίξει. Κι επειδή δεν θ’ ανοίξει ταχυδακτυλουργικά, βρες τον τρόπο να χωνέψεις αυτό το κενό που σου κάθεται στο λαιμό.