Εμένα τα παιδιά μου, μου έμαθαν να αγαπάω όλα τα παιδιά..

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Παίδων 05:00 πμ. “Και τί σκας; Δικό σου είναι;”
Αυτή την ερώτηση μου έθεσε μια μάνα, όταν σηκώθηκα απ’τη θέση μου, για να σκεπάσω το παιδί που κοιμόταν στις απέναντι καρέκλες. Ήταν ξυπόλητο και η κουβέρτα του έπεσε στο πάτωμα καθώς γύριζε πλευρό. “Οχι, δεν είναι δικό μου. Εννοώ πως δεν το γέννησα εγώ. Δηλαδή, δε μου ανήκει, όπως δε μου ανήκουν ούτε τα παιδιά που έχω γεννήσει”, της απάντησα με σχεδόν απολογητικό ύφος, πήρα τα τσιγάρα απ’ την τσέπη του μπουφάν μου και βγήκα στο προαύλιο. Κάθισα στο πεζούλι και η μία απορία διαδεχόταν την άλλη.
Τι είναι αυτό που σε κάνει μάνα τελικά; Η αντοχή σου στην επώδυνη διαδικασία ενός φυσιολογικού τοκετού; Η ουλή μιας καισαρικής τομής; Το στήθος σου που έχει ” κρεμάσει” από τους μήνες που θήλαζες; Οι ραγάδες στην κοιλιά σου; Τα παραπανίσια κιλά που ακόμα δεν έχεις καταφέρει να χάσεις; Αυτά σε κάνουν μάνα;
Αυτά σου δίνουν το δικαίωμα να νοιάζεσαι μόνο για το “δικό σου” παιδί; Ή μήπως το δικαίωμα στο δίνουν οι βόλτες με τις φίλες σου που στερείσαι τα τελευταία χρόνια; Η καριέρα σου που έμεινε στάσιμη; Τα 371 βράδια που δε σε άφησε να κλείσεις μάτι; Οι 218 πιπίλες που αποστείρωσες; Οι 1863 πάνες που άλλαξες; Αυτά; Αυτά που μετράς στα δάχτυλα σαν μπακάλης και που δε χάνεις ευκαιρία να τα “τρίψεις στη μούρη” μιας άλλης μάνας, όταν την πετύχεις σε κάποιο παιδικό πάρτυ; Αυτά σε κάνουν μάνα;
Και γιατί, ας μου εξηγήσει κάποιος επιτέλους, γιατί το σημάδι της καισαρικής δε το λένε σημάδι ή ουλή αλλά παράσημο; Γιατί παράσημο; Για ποιο πράγμα τις παρασημοφορούν; Επειδή γέννησαν; Αυτό είναι το ζητούμενο λοιπόν; Να φέρουμε στον κόσμο κάποιον που θα μας μοιάζει; Που θα τρέχει στις φλέβες του το ίδιο αίμα με το δικό μας;
Εγώ αυτά, δε μπορώ να τα καταλάβω. Δε χωράνε στο μικρό μου κεφάλι. Εγώ σε κάθε παιδί, είτε κοιμάται στο σπίτι μου, είτε όχι, βλέπω το παιδί που γέννησα. Όταν ένα παιδί πεινάει, θα γίνομαι το φαγητό του κι όταν ένα παιδί κρυώνει θα γίνομαι η μπλούζα του.
Όταν ένα παιδί φοβάται, θα σκαρφίζομαι την πιο όμορφη ιστορία για του πω κι όταν ένα παιδί κλαίει θα το παίρνω αγκαλιά.
Γιατί, εγώ, το μόνο δικαίωμα που αναγνωρίζω απ’ τη μητρότητα, είναι να αγαπώ το παιδί.
Χωρίς κτητικές αντωνυμίες, χωρίς όρους, χωρίς αντάλλαγμα. Γιατί εμένα τα παιδιά μου, μου έμαθαν να αγαπώ όλα τα παιδιά.