Θυμώνω που δεν τα καταφέραμε!
Γράφει η Jinxie Jinx
Σήμερα γράφω από θυμό. Σου γράφω για τελευταία φορά σύντομα, ντόμπρα, ξεκάθαρα. Εγώ αντράκι μου φοράω παντελόνια και δεν έμαθα ποτέ μου να κρύβομαι πίσω απ’ τα φουστάνια της μάνας μου. Σαν κι εσένα εγώ κανέναν άλλον άντρα δεν αγάπησα κι ούτε που θέλω να ξαναγαπήσω. Το τολμώ και στο λέω και πάρτο και κάντο ο,τι θες.
Μόνο ένα πράγμα μου μένει τώρα ν’ ανακαλύψω, μ’ όλα τ’ άλλα τελείωσα. Μόνο ένα θέλω. Να μάθω για τούτο το θυμό. Αν ο θυμός που τώρα χοχλακαει μέσα μου είναι για σένα ή για μένα. Για σένα γιατί μπρος απ’ τα μάτια σου και τα χέρια σου πέρασε μια πελώρια αγάπη και έφυγες. Για σένα γιατί, μα το Θεό, και τι δε θα ‘δινα να ‘ναι πιο δυνατή η καρδιά σου. Να μπορούσε ν’ αντέχει τους πόνους και τις κακοτοπιές, να μη δειλιάζει εμπρός στη συγχώρεση. Μα το Θεό, θα πέθαινα να μην ήσουν αλύγιστος σαν πέτρα. Ν’ άφηνες αυτό εδώ το φως να σ’ αγγίξει. Μα μονάχα εσύ το σβήνεις τρομαγμένος.
Για μένα γιατί κυνηγάω τ’ αστέρια τ’ άπιαστα. Για μένα που είμαι πάντα ένα αγρίμι, ένα θεριό που σε καλούπια δεν μπορεί να μπει. Για μένα που καθόλου άνιωθη δεν είμαι και μπαίνω στο συναίσθημα με φόρα και με τα μούτρα. Για μένα που ο,τι περνάει απ’ το χέρι μου το ‘κανα κι η τύχη δεν ήτανε σύμμαχός μου.
Για μένα και για σένα που αν τα καταφέρναμε.. Στο διάολο δεν έχει σημασία. Δεν τα καταφέραμε. Αυτός είναι όλος κι όλος ο θυμός μου και δεν έχω πού να τον χωρέσω. Είναι θυμός ανάμεικτος με μίσος κι αγάπη και πάθος θαρρώ. Κι αηδία που δεν μπορώ να μετανιώσω για την ώρα και τη στιγμή που σε γνώρισα. Με θυμώνει που όλη μου η ζωή είναι δύο ζάρια κολλημένα στους άσσους. Με θυμώνει που ονειρεύομαι εξάρες. Με θυμώνει που δεν είναι ο κόσμος φτιαγμένος από ζάχαρη και μέλι να γλυκαίνεσαι. Θυμώνω που δεν είναι όλα έτσι όπως τα ‘θελα. Θυμώνω με την πάρτη μου και τη δική σου. Άντε και γαμήσου, σ’ αγαπώ.