Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Όχι, δεν σου λένε όλοι οι άνθρωποι αυτό που θες να ακούσεις. Δεν κάθονται όλοι δίπλα σου, κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι όσο ακούν όσα τους λες. Δεν ανήκουν όλοι στην κατηγορία των “ευγενικών” ανθρώπων, που θα συμφωνήσουν με όσα πεις για να μη σε στεναχωρήσουν.
Υπάρχουν κι αυτοί που δεν είναι διπλωμάτες κι ίσως καμιά φορά γίνονται ωμά ειλικρινείς, σε σημείο που σε πονάει η άποψή τους. Υπάρχουν κι αυτοί που άδολα θα σου πουν τη γνώμη τους και που μπορεί να είναι ακριβώς αντίθετη απ’ τη δική σου. Υπάρχουν κι αυτοί, που θα σε κάνουν να αναρωτηθείς αν σκέφτονται πόσο σε πίκραναν μ’ αυτό που σου είπαν.
Οι μεν θα σου χαϊδέψουν τ’ αυτιά και θα συνεχίσεις χαρούμενος προς ένα ολέθριο ίσως λάθος. Οι δε, θα σου ρίξουν ένα χαστούκι με την ελπίδα να συνέλθεις και να δεις την καταστροφή στην οποία οδεύεις.
Μια σκληρή αλήθεια, είναι χίλιες φορές προτιμότερη από ένα γλυκό ψέμα. Το να προσπαθήσει κάποιος να σου ανοίξει τα μάτια, τη στιγμή που εσύ βολεύεσαι να τα κρατάς σφαλιστά, είναι προτιμότερο από το να έχεις δίπλα σου κάποιον που θα σου χτυπήσει δήθεν φιλικά την πλάτη, προτρέποντάς σου να συνεχίσεις αυτό που κάνεις και στην επόμενη στροφή δεν θα θυμάται καν τι του είχες πει.
Ξέρεις πόσο πολύτιμοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να σου πουν την αλήθεια ακριβώς όπως είναι. Κι ας σε πονέσουν. Ξέρεις πόσο πολύτιμοι είναι κι ας τους θυμώνεις καμιά φορά, που σε προσγείωσαν απότομα στο έδαφος. Ξέρεις πως ήταν γιατί η πτήση που είχες διαλέξει να μπεις, ήταν πολύ επικίνδυνη.
Ξέρεις πόσο πολύτιμοι είναι, γι’ αυτό και μην κλείνεις τ’ αυτιά σου κάθε φορά που θέλουν να σου πουν την αλήθεια. Αν το κάνεις, κάποια στιγμή ακόμη κι αυτοί θα κουραστούν να προσπαθούν και θα γίνουν σαν τους άλλους. Αυτό όμως που χρειάζεσαι δίπλα σου είναι ένας πραγματικός φίλος κι όχι κάποιος που θα σου χτυπάει δήθεν φιλικά την πλάτη. Έτσι δεν είναι;