Τους δεδομένους που δεν εκτίμησες, θα τους εκτιμήσεις στην απουσία τους..

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου 

Είναι φορές που δεν εκτιμάμε την ανθρώπινη ύπαρξη στην ζωή μας. Έχουμε ανθρώπους διπλά μας που τους θεωρούμε δεδομένους. Θεωρούμε πως θα είναι εκεί πάντα για εμάς να περιμένουν το λίγο που θα τους προσφέρουμε.

Έρχεται η στιγμή όμως που αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν, αποφασίζουν να προστατέψουν ότι τους έχει απομείνει. Φεύγουν χωρίς βαρυσήμαντες δηλώσεις και πολλά λόγια. Απλώς εξαφανίζονται.

Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις την απουσία τους γιατί η ζωή σου σε παρασύρει στους ρυθμούς της και δεν μπορείς να ασχοληθείς με κάτι που ουσιαστικά έχεις ως δεδομένο. Κάτι που ξέρεις πως θα είναι πάντοτε εκεί να σε περιμένει, εκεί να γίνεται για εσένα στήριγμα και υποστηρικτής. Μετά από λίγο όμως νιώθεις πως κάτι λείπει. Κάτι δεν είναι όπως το είχες συνηθίσει.

Ξαφνικά χάνεις την “καλημέρα” που βαθιά μέσα σου ξέρεις πολύ καλά πως περίμενες κάθε πρωί. Τότε. Εκείνη την στιγμή νιώθεις την απώλεια.

Εκείνη την στιγμή αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που εσύ είχες ως δεδομένο, δεν ήταν τελικά. Σου κακοφαίνεται. Μα γιατί; Θα σου πω εγώ γιατί.

Γιατί ξέρεις πολύ καλά πως τους έχασες. Έφυγαν γιατί δεν τους εκτίμησες ποτέ. Άλλωστε ήταν πάντοτε εκεί, τι θα μπορούσε να αλλάξει σε αυτό; Και τώρα;

Τώρα η έλλειψη τους σε πονάει, σε πληγώνει. Περιμένεις να γυρίσουν, να σου πουν μια κουβέντα, μία δικαιολογία για την απουσία τους. Θέλεις πίσω αυτόν τον άνθρωπο στην ζωή σου, αλλά ο υπέρμετρος εγωισμός σου είναι μεγαλύτερος, σημαντικότερος από αυτούς. Δεν θα σου επέτρεπε ποτέ να τους ψάξεις όσο κι αν το θέλεις. Τι κάνεις λοιπόν για αυτό;

Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι για καλύτερο. Το επαναλαμβάνεις συνεχώς μήπως καταφέρεις και σε πείσεις. Πες το ξανά, μέχρι αυτό να γιγαντωθεί και μπορέσεις να κρυφτείς από πίσω του.

Θα σεβαστείς την επιλογή τους να απομακρυνθούν και τα λάθη ξεκινούν να προσθέτονται το ένα μετά το άλλο. Μπορεί η φυγή τους να σε κάνει να τους εκτιμήσεις λιγάκι παραπάνω να καταλάβεις αν και αργά τι έχασες.

Είναι τόσο μα τόσο αληθινό αυτό που λένε “εκτιμάς κάτι μονάχα όταν το χάσεις”. Μα γιατί; Γιατί δεν το εκτίμησες όταν ήταν εκεί; Όταν ήταν δικό σου και μόνο δικό σου; Γιατί οι άνθρωποι είμαστε αφελείς, νομίζουμε πως όλα μας ανήκουν και είναι για πάντα.

Όχι, τίποτα δεν είναι για πάντα, είναι για όσο παλεύουμε και κοπιάζουμε για αυτά. Είναι για όσο. Και τώρα που έφυγαν; Βλέπεις να σε αγνοούν και πονάς το ξέρω. Όπως επίσης ξέρω πως δεν θα έκανες ποτέ κάτι γι’ αυτή την έλλειψη.

Κάτσε λοιπόν εκεί, μην κουνηθείς. Μείνε να σκέφτεσαι πως έχασες έναν άνθρωπο όχι από επιλογή του αλλά γιατί ποτέ σου δεν τον εκτίμησες όπως του άξιζε. Ίσως αυτό τελικά είναι η χειρότερη τιμωρία. Να εκτιμήσεις έναν άνθρωπο όταν δεν είναι πια δικός σου.