Χαλάλι σου ρε έρωτα, κι ας με έχασα για πάρτη σου!
Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Χαλάλι σ’ εκείνον τον έρωτα!
Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που σε φέρνω στο μυαλό μου.
Αρκεί ένα τραγούδι ή καλύτερα εκείνο το τραγούδι για να εμφανιστείς και πάλι ζωντανός μπροστά μου.
Αλήθεια, πόσο μακρινός μου φαίνεσαι πια!
Σα να ‘χουν περάσει χρόνια ολόκληρα από τότε και μήπως δεν έχουν περάσει;
Τι είναι αυτό που θυμάμαι τελικά από εσένα;
Θυμάμαι ότι ένιωσα! Εκείνο το συναίσθημα που μας συνεπήρε και τους δύο…
Εκείνη την τρέλλα που άκουγε στο όνομα “έρωτας!” ξαφνικός, αναπάντεχος και τόσο αμοιβαίος!
Μου λείπει αυτή η αίσθηση, αυτό το σκίρτημα, αυτό το άφημα στις αισθήσεις.
Εκείνο το πρωτόγνωρο, το απόλυτο του έρωτα που μας έκανε να νιώθουμε ότι ο ένας μέσα από τον άλλο θα χαθεί για να σωθεί.
Εκείνες οι αθάνατες, μοναδικές στιγμές μας έγραψαν μέσα μου με ανεξίτηλο μελάνι στο πέρασμα του χρόνου.
Νιώθω τόσο ευλογημένη που τις έζησα και τις μοιράστηκα μαζί σου.
Γυρεύω στα πόδια μου όμως να πατάω πια, δε μου χρειάζεται να χάσω το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μου…
Εχασα και μένα τότε μαζί μ’ αυτό και έκανα πολύ καιρό και με πολύ κόπο να με βρω.
Χαλάλι όμως σε εκείνον τον έρωτα γιατί με έμαθε πως για να βρεις τον εαυτό σου, χρειάζεται πρώτα να τον χάσεις!
Χαλάλι του!