Όταν η αμαρτία σου δίνει το χέρι, δυσκολεύεσαι να πεις όχι…

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

Αν ήταν λουλούδι, θα ήταν νυχτολούλουδο, γιατί ταιριάζει με τη νύχτα, γίνεται ένα μαζί της. Αν ήταν χρώμα, θα ήταν πορφυρό, έντονο, για να σε αιχμαλωτίζει και να μη μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από αυτό. Αν ήταν παιδί, θα ήταν ατίθασο, παιχνιδιάρικο. Ο λόγος για την αμαρτία, το μόνο χρωματιστό στοιχείο που έμεινε στη σύγχρονη ζωή.

Η αμαρτία αγαπά το σκοτάδι, τρέφεται από αυτό. Είναι εκείνη η ιερή ώρα μέσα στην νύχτα που την κάνει να ζωντανέψει, να γίνει θεριό ανήμερο, έτοιμο να σε κατασπαράξει και να σε κυριεύσει. Καίει το μέσα σου, νιώθει εγκλωβισμένη, ψάχνει διέξοδο να εκφραστεί. Η αμαρτία δε συνάδει με το φως. Είναι και τα δύο έννοιες αντίθετες που δεν έχουν ουδεμία σχέση μεταξύ τους. Το φως σκορπάει το σκοτάδι, ενώ η αμαρτία το αναζητά αδιάκοπα.

Αν με ρωτήσεις, θα σου πω πως η αμαρτία έχει κάτι από πάθος, μανία και μυστικότητα. Στοιχεία που λείπουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, γι’αυτό την κάνουν τόσο ποθητή. Έχει κάτι το άπιαστο, είναι σχεδόν ερωτική. Νιώθεις μικρός απέναντί της, αφήνεσαι στα προκλητικά της χέρια για να σε κανακέψουν. Είναι που έχεις ανάγκη να σε κακομάθουν, να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου. Γι’αυτό όταν έρθει η στιγμή να τη γευτείς και να τη δοκιμάσεις, γίνεσαι έρμαιό της. Ανίκανος πια να της αντισταθείς, κυριεύει το σώμα και το μυαλό σου. Της δίνεις πρόσωπο, σάρκα και οστά και εκείνη αρχίζει να γίνεται ένα μαζί σου.

Θα σου εκμυστηρευτώ ακόμη πως η στιγμή εκείνη που υποκύπτεις στην αμαρτία, είναι από τις λίγες που νιώθεις ζωντανός, που νιώθεις το αίμα να τρέχει στις φλέβες σου. Το έχεις δουλέψει τόσο πολύ μέσα σου, που όλο αυτό σε κάνει να θες να τη γευτείς ξανά και ξανά. Την έχεις εξιδανικεύσει, αλλά πρόσεχε μην τη βαρεθείς. Μην τυχόν και καταντήσει στα χέρια σου παιχνίδι ξεχαρβαλωμένο. Πρόσεχε μονάχα μη γίνει όπως όλα στο τέλος μια συνήθεια και σε τραβήξει στον βούρκο της. Πρόσεχε μην αφεθεί στην τριβή και στο τέλος συντριβεί.