Γράφει η Μαριάλτα Φέλλου
Έχουν περάσει 5 μήνες από τη στιγμή που μου ανακοίνωσες πως το καλύτερο και για τους δύο μας θα ήταν να μείνουμε μακριά.
Ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσες να μου πεις λίγες μέρες πριν ξεκινήσω ένα νέο κεφάλαιο…τη φοιτητική μου ζωή. Απογοητεύτηκα τόσο πολύ στο άκουσμα αυτής της φράσης που δεν μπορούσα και δεν άντεχα να πω κάτι παραπάνω από ένα «γιατι;».
Μετά από μεγάλη προσπάθεια δεν μπόρεσα τελικά να κρατήσω τα δάκρυα μου και ξέσπασα σε κλάματα μπροστά σου την ώρα που μου εξηγούσες τους λόγους που αδυνατούσες για να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί. Δυσκολευόμουν να αποδεχτώ πως θα έπρεπε να σε αποχωριστώ καθώς θα έφευγα σε μια πόλη αρκετά μακριά και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι πως αυτό θα γίνει χωρίς να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί και να έχουμε καθημερινή επαφή. Αναγκάστηκα με όσο κουράγιο είχα να αποδεχτώ την απόφαση σου καθώς ήσουν κάθετος και δεν μπορούσα να σε μεταπείσω.
Σε αποχαιρέτησα εξαθλιωμένη από το κλάμα και τη στεναχώρια που είχε κατακλύσει τη ψυχή μου και γύρισα σπίτι. Την επόμενη μέρα στο ταξίδι μου δεν μπόρεσα να απολαύσω ούτε τη διαδρομή ούτε να χαρώ με το καινούργιο ξεκίνημα που με τόση αγάπη και δύναμη από εσένα είχα αποφασίσει να κάνω.
5 ολόκληρους μήνες….150 μέρες και νύχτες ήλπιζα πως θα χτυπούσε το κινητό μου και θα ήσουν εσύ…ήλπιζα πως θα ακούσω τη φωνή σου να μου λέει «μου λείπεις, έχω μετανιώσει και θέλω να είσαι πάλι δική μου»…5 μήνες δεν έχω σταματήσει να σε σκέφτομαι…δεν έχουν σταματήσει να περνάνε από μπροστά μου όλες ο εμπειρίες και όλα όσα είχαμε κάνει μαζί.
Απογοητευμένη πλέον πως ο έρωτας σου για εμένα είχε σβήσει τελείως αρχίζω να σκέφτομαι πως το καλύτερο για εμένα θα ήταν να σταματήσω να ελπίζω σε εμάς, να σταματήσω να σε σκέφτομαι, να σταματήσω να μιλάω σε όλους τους φίλους μου για εσένα, να σταματήσω να κοιτάω τις φωτογραφίες σου και να κλαίω. Αποφασισμένη πλέον πως έπρεπε να φροντίσω για το καλό του εαυτού μου και να σε βγάλω από το μυαλό και τη καρδιά μου όσο δύσκολο και ψυχοφθόρο και αν ήταν, ξημερώνει μια μέρα και λαμβάνω ένα τόσο όμορφο μήνυμα από εσένα. Εκείνη τη στιγμή όλες ο αποφάσεις που είχα πάρει καταρρίφθηκαν και είπα στον εαυτό μου πως για κάποιο λόγο γίνονται όλα…μου έστειλες μήνυμα τη στιγμή που είχα αποφασίσει να σε ξεχάσω.
Πιστεύω στο καθορισμένο από τη μοίρα και γι αυτό το λόγο είπα στον εαυτό μου πως αξίζεις μια τελευταία ευκαιρία…μια ευκαιρία μόνο επειδή μου έστειλες τη στιγμή που είχα αποφασίσει να σε ξεχάσω. Ήταν λες και το ένιωσες…λες και ήσουν μέσα στο μυαλό μου και είπες ότι δεν θα το επιτρέψεις να γίνει.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως η σύνδεση μεταξύ μας δεν είχε πάψει, πως ήσουν μαζί μου παρόλο που δεν το καταλάβαινα. Δεν ξέρω αν έπραξα σωστά…δεν ξέρω αν θα βοηθούσα με αυτή την απόφαση για το καλό του εαυτού μου…δεν ξέρω αν θα απογοητευόμουν ξανά…δεν ξέρω αν αξίζει αυτή την ευκαιρία. Το μόνο σίγουρο για εμένα είναι πως ο έρωτας και η σύνδεση που νιώθω για εσένα είναι πάνω από τις δυνάμεις μου…βαρέθηκα να κάνω επιλογές με βάση τη λογική και στο τέλος να πληγώνομαι.
Αποφάσισα πως πρέπει να νιώσω αληθινά και πανω από όλα να εκφράσω τα συναισθήματά μου και να πράξω με βάση αυτά αψηφώντας τη λογική.
~Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα….και όμως να που δεν ξέρω κι υποφέρω… νιώσε με σώσε με και ότι θες θα στο προσφέρω…~