Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Από ανθρώπους;
Από ανθρώπους να αγαπάς τους ανθρώπινους!
Τους αληθινούς, που πάντα κλαίνε με δάκρυα απ΄ την ψυχή τους βγαλμένα, που πάντα βγαίνουν στο φως και δεν κρύβουν τα χέρια τους.
Να αγαπάς αυτούς που έχουν σάρκα και οστά, αυτούς που πονάνε, αυτούς που πέφτουν και τσακίζονται, αυτούς που τα μούτρα τους σπάνε.
Από ανθρώπους να αγαπάς τους τρωτούς, τους φθαρτούς, τους ατελείς και τους απρόσεκτους.
Αυτούς που λαθεύουν να αγαπάς!
Αυτούς τους λίγους, τους ξεχωριστούς και τους σπάνιους, που τιμούνε τα λόγια τους και τα στολίζουν με πράξεις.
Τους ρεαλιστικά ρομαντικούς, να τους αγαπάς πολύ.
Να τους λατρεύεις!
Τους φεγγαρολουσμένους να αγαπάς, που το βλέμμα τους κοιτάζει στον ουρανό και τα πόδια τους πατάνε στην γη. Τους αστεροσκονισμένους, που έχουν δυνατό χτύπο στην καρδιά τους και μια λαχτάρα για ζωή, που έχουν μια ψυχή από μετάξι φτιαγμένη.
Τους διασωθέντες από ναυάγια, από καταιγίδες, από καταστροφές και από πολέμους, να αγαπάς. Τους ψυχωμένους, τους μεγαλόκαρδους, τους μαχητές της ζωής και τους ασυμβίβαστους.
Αυτούς που έχουν φωνή δυνατή και σιωπές δυνατότερες να αγαπάς!
Από ανθρώπους να αγαπάς αυτούς που αγαπούν τα παιδιά γιατί μοιάζουν με εκείνα! Γιατί έχουν μέσα τους μια ενοχική αθωότητα, γιατί έχουν την παιδική αφέλεια στην τσέπη τους, γιατί κοιτούν εκστασιασμένοι κάθε καινούριο και άγνωστο. Γιατί ενθουσιάζονται με τα μικρά και τα ασήμαντα, γιατί πιστεύουν στην μαγεία, αγαπούν τις νεράιδες και φοβούνται τους δράκους. Γιατί τους αρέσει να παίζουν είτε νικούν είτε χάνουν. Γιατί γελούν δυνατά και δεν φοβούνται να κλάψουν, γιατί θυμώνουν πολύ μα συχωρούν περισσότερο. Γιατί όταν πέφτουν μαθαίνουν και όταν σηκώνονται τινάζουν τα ρούχα τους και από την αρχή ξεκινάνε.
Να αγαπάς αυτούς σε αγαπούν όπως είσαι, που δέχονται τα λάθη σου και συμπληρώνουν τα πάθη σου. Αυτούς που πιστεύουν σε σένα και σε κρατάνε από το χέρι, που ακούνε τα θέλω σου και τα σέβονται όλα. Αυτούς που μένουν δίπλα στον πόνο σου, αυτούς που δακρύζουν μαζί σου και τις πληγές σου τις φροντίζουν γλυκά. Αυτούς που τις στεναχώριες σου παίρνουν και τις κάνουν χαμόγελα, που στις χαρές σου θα χαίρονται και στους χαμούς σου θα τρέμουν.
Από ανθρώπους, να αγαπάς τους δικούς σου, τους ακριβούς και τους πολύτιμους.
Αυτούς που ονειρεύονται ξύπνιοι, που ονειρεύονται όμορφα.
Αυτούς που μοιάζουν με θάλασσες και ας σηκώνουνε κύματα, αυτούς που με ποτάμια μοιάζουν και ας έχουν ορμή, αυτούς που μοιάζουν με λίμνες και ας ησυχάζουν απότομα.
Να αγαπάς του φωτεινούς, με τα πελώρια μάτια, τους λαμπερούς που τα σκοτάδια σου ξέρουν. Τους γενναίους να αγαπάς που σκοτώνουν για σένα. Τους άξιους να αγαπάς, που μπορούν τα πολλά και μισούνε τα λίγα. Τους ευλογημένους, που Θεό τους σε κάνουνε αν τους δώσεις αγάπη, που ένα με σένα θα γίνουνε, που πιστεύουν στον έρωτα.
Από ανθρώπους;
Να τους φτύνεις τους τέλειους, να τους γυρίζεις την πλάτη και να το βάζεις στα πόδια.
Από ανθρώπους…
Να αγαπάς τους ανθρώπινους!
Αυτούς να ψάχνεις και να τους κάνεις δικού σου!