Μάθαμε να μιλάμε, τώρα ας μάθουμε και να ακούμε..
Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.
Από πολύ μικροί μαθαίνουμε να μιλάμε. Είναι τόσο σημαντική η κατάκτηση της ικανότητας να μιλάει κανείς σωστά, που σχεδόν παραβλέπουμε αυτήν της ακοής. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε πως είναι απολαυστικό να μιλάς σε ανθρώπους του κύκλου σου για πράγματα που σου αρέσουν, αλλά ποτέ κανείς δεν έμαθε κάτι, χωρίς να ακούσει.
Είμαστε άνθρωποι που τρέχουμε ακατάπαυστα και στροβιλιζόμαστε στη δίνη της ανούσιας κουβεντούλας. Μιλάμε έντονα και συνοδεύουμε τα λόγια μας με εξίσου έντονες χειρονομίες, προσπαθούμε να τα χωρέσουμε όλα σε μακροπερίοδους λόγους και φοβόμαστε να πάρουμε ανάσα, μην τυχόν και βρει πάτημα ο έρημος ο συνομιλητής μας και αρχίζει να σκέφτεται όσα λέμε και επιθυμήσει να τοποθετηθεί. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα γνήσιο εγωιστικό ον, που σαν τελειώσει με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες αυτών που είχε να καταθέσει, είναι έτοιμος να πάρει στο χέρι το ποτό με το καλαμάκι, να ρουφήξει αδιάφορα και να ρωτήσει με την ίδια απαξίωση τον άνθρωπο που έχει απέναντί του: “Εσύ τι νέα;”
Λόγια ξεστομίζονται διαρκώς, με μία απίστευτη ευκολία και γεμίζουν με “ρηχότητα” τις καφετέριες, τα μπαρ ακόμη και τα σπίτια μας. Γιατί είναι δύσκολο να σταματήσουμε να μιλάμε και να ξεκινήσουμε επιτέλους να ακούμε τους άλλους; Από πότε οι συζητήσεις μπήκαν στον αυτόματο και γιατί δε βαριόμαστε να ακούμε μόνο τις δικές μας φωνές; Το να μάθεις να ακούς τους ανθρώπους που έχεις απέναντί σου είναι ένα μοναδικό χάρισμα. Είναι σεβασμός, είναι παιδεία, είναι πραγματική ενσυναίσθηση και ουδεμία σχέση έχει με τους διαλόγους τύπου “ξεπέτα”. Είναι μία μοναδική ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τον άνθρωπο που σου μιλά, να τον θαυμάσεις, να κάνεις μέσα από τα λόγια του τη δική σου ενδοσκόπηση και να εξελίξεις την τέχνη του να “διαβάζεις” πίσω από τα λεγόμενα.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να βγούμε από το καβούκι μας, να αφήσουμε στην άκρη το υπερτέλειο “εγώ” μας και να καταλάβουμε πως ο διάλογος και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ένα μία παράσταση με κεντρικούς πρωταγωνιστές τους εαυτούς μας. Είναι μία σχέση, που λειτουργεί μόνο όταν χαρακτηρίζεται από το “δούναι και λαβείν”, γιατί όση ανάγκη έχουμε εμείς να αφήσουμε να ξεχυθεί από μέσα μας ο χείμαρρος των συναισθημάτων μας, άλλο τόσο επιθυμεί αυτός που μας μιλάει να δει τη σπίθα στα μάτια μας, την αληθινή κατανόησή μας και την ολοκληρωτική προσήλωση.
Γι’αυτό, λοιπόν, την επόμενη φορά, επίλεξε να ακούσεις. Μην το κάνεις για αυτούς, μα κυρίως για εσένα. Για να μάθεις, για να ανέβεις ψηλότερα, για να εξελιχθείς, για να γεμίσεις συναισθήματα, για να μπορείς να συγκρίνεις, για να αποκτήσεις άποψη, για να είσαι περισσότερο ιδιοτελής και λιγότερο εγωκεντρικός. Κάνε ένα βήμα έξω από το κουτί σου και δείξε λίγο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους της ζωής σου, γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να αγαπούν περισσότερο οι άνθρωποι από το να τους ακούν και να τους προσέχουν. Ανοιχτά αυτιά και συντονισμένο μυαλό. Θα σου χρειαστούν.