Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κι αν δεν έχεις ματώσει την ψυχή σου για τον έρωτα, σε παρακαλώ, σώπα..
Μην μιλάς γι’αυτόν σαν να είναι λογοτεχνικό παραμύθι.
Μην τον περιγράφεις σαν να είδες μια παράσταση στο θέατρο.
Αν δεν έχεις σπάσει σε χίλια κομμάτια, αν δεν έχεις μείνει στη σιωπή για μέρες και νύχτες χάνοντας το μέτρημα, σώπα σε παρακαλώ.
Αν δεν έχεις παραδώσει τα φτερά της ψυχής σου και δεν έχεις χαθεί στο σκοτάδι, σταμάτα να προσβάλεις τον έρωτα.
Μην μπερδεύεις τον έρωτα με την καύλα.
Μην μπερδεύεις το αισθάνομαι με το παίζω.
Μην ανακατεύεις τίποτα ταπεινό με αυτό που είναι ο έρωτας.
Μην του προσδίδεις χαρακτηριστικά που δεν του αναλογούν.
Δεν είναι “λίγο”, “πολύ”, “περίπου”.
Είναι έρωτας.
Τελεία.
Ατόφιος, αυτόνομος.
Δεν τον ορίζεις, σε ορίζει.
Δεν τον πηγαίνεις εκεί που θες.
Σε οδηγεί, σου χαράζει δρόμο, σου χαράζει την πορεία σου ολόκληρη.
Δεν έχει παιχνίδια, κόλπα, κρυφτό, κυνηγητό, πονηριά και τακτική.
Αυτά άστα για να περνάει η ώρα με περαστικούς που θα θελαν πολύ να συστηθούν με τον έρωτα, μα όταν τον αντίκρυσαν, κρύφτηκαν.
Ο έρωτας, σε ξεγυμνώνει, σε εκθέτει και δεν σε ρωτάει.
Το μόνο που απαιτεί, είναι να είσαι παρόν.
Δεν έχει διάρκεια, δεν κρατάει για “τόσο”, δεν κρατάει “για πάντα”, γίνεσαι ένα μ’ αυτόν και ζεις μέσα από αυτόν.
Πεθαίνεις γι’αυτόν.