Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Και τώρα τι;
Νομίζεις πως με γνώρισες;
Δεν με ξέρεις κορίτσι μου.
Δεν με έμαθες ποτέ.
Δεν με είδες στα σκοτάδια μου.
Δεν με είδες πεσμένο, τσακισμένο.
Με είδες αγέρωχο και ατσαλάκωτο όπως ήθελες.
Όπως είχες φτιάξει την ιστορία σου.
Μόνο που δεν ξέρεις πώς είναι τα μάτια μου όταν δακρύζουν.
Δεν ξέρεις την γεύση των χειλιών μου όταν πονάω.
Δεν έχεις ακούσει το γέλιο μου και δεν έχεις δει την απελπισία μου.
Δεν με έχεις δει να σηκώνομαι, να βάζω κομμάτια στη θέση τους και να προχωράω.
Δεν έχεις ιδέα ποιος είμαι κορίτσι μου.
Κράτα την εικόνα που είχες ανάγκη για να κάνεις την επίδειξή σου.
Κρατάω την αλήθεια μου.
Κι όπως φεύγεις, άσε τα κλειδιά σου, τα ψέματά σου, τα άδεια “σ’αγαπώ” σου, εκείνες τις υποσχέσεις τις μεγάλες και κλείσε την πόρτα.
Μέσα, μένει όποιος αντέχει το σκοτάδι.
Και μην σκεφτείς ποτέ πως με γνώρισες πραγματικά. Μην φανταστείς ποτέ πως ξέρεις τι θα πει να αγαπάς, να δίνεσαι και να αφήνεσαι.
Εσύ έμαθες την ζωή στα παραμύθια.
Εγώ έμαθα την ζωή στα σκοτάδια, παλεύοντας με δράκους και προσπερνώντας πριγκίπισσες σαν εσένα.