Να έρθεις μια φορά και να μείνεις…
Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Δε σου ζητάω τα “για πάντα” των ερωτευμένων, δεν ονειρεύομαι μαζί σου οικογένεια και παιδιά. Δε με νοιάζει πώς λένε τον κολλητό σου, σε ποιο σχολείο πήγες και πότε βγήκε σε σύνταξη ο μπαμπάς σου.
Το μόνο που σου ζητώ, είναι να μείνεις εδώ και να το πάμε μέχρι το τέλος. Να ζήσουμε αυτά τα λίγα που μας αναλογούν. Να έρθεις μια φορά και να μείνεις… Να μείνεις μέχρι αυτό που νιώθουμε, να πάψουμε να το νιώθουμε. Μέχρι να μην τρέμουν τα πόδια μου όταν σε βλέπω. Θέλω να ακούω το όνομά σου και να μην ξαφνιάζομαι Να με βαρεθείς και να σε βαρεθώ. Όσο κυνικό κι αν ακούγεται, θέλω να συνεχίσω να ζω μετά από σένα, όπως ζούσα και πριν.
Όμως μέχρι τότε, θα θέλω λίγο ακόμα… Λίγο ακόμα από σένα. Λίγο ακόμα μαζί. Να περάσουμε ένα βράδυ χωρίς ρολόγια, αγκαλιασμένοι μπροστά στο τζάκι. Να ξυπνήσω το πρωί και να κοιμάσαι δίπλα μου. Να σου μαγειρέψω το αγαπημένο σου φαγητό. Να σου χαϊδέψω τον αυχένα ενώ οδηγείς. Να με κρατήσεις από το χέρι καθώς περπατάμε. Να με δεις να κλαίω. Να σε δω να σαστίζεις.
Όμως μέχρι τότε, θέλω να ερωτευτούμε σαν έφηβοι, που δεν λογαριάζουν το θάνατο. Σαν να μην ξέρουμε πως κανένας έρωτας δεν άντεξε τα “για πάντα” του.