Γράφει η Αναστασία Κακαβά
Είσαι γυναίκα και μεγαλώνεις. Όσο είσαι μικρή ζεις προστατευμένα κάτω από τις φτερούγες της οικογένειάς σου, μα κάποια στιγμή ανοίγεις τα δικά σου φτερά και πετάς. Όμως εμπόδια μπαίνουν στο δρόμο σου, αγκάθια στα όνειρά σου κι ο λόγος δεν είναι ούτε η ανεπάρκειά σου ούτε η απροθυμία σου να προσφέρεις σε όσους αγαπάς και γενικά στην κοινωνία, αλλά απλώς ένα διαφορετικό χρωμόσωμα!
Το φύλο, δυστυχώς, πολλές φορές ακόμα και στην σύγχρονη εποχή καθορίζει τον τρόπο που θα σου συμπεριφερθούν. Κι όχι, δεν πρόκειται να εξαγγείλω κάποιο μανιφέστο της φεμινιστικής κοινότητας, δεν επιδιώκω την κυριαρχία των γυναικών στον κόσμο ή οποιαδήποτε άλλη ακρότητα, απλώς αναρωτιέμαι τι έχει πάει στραβά με την ανατροφή ορισμένων αντρών!
Είναι γεγονός ότι νομικώς και πρακτικώς η γυναίκα στον ανεπτυγμένο κόσμο έχει κατοχυρωθεί. Δυστυχώς, όμως, κανείς νόμος δεν μπορεί να την προστατεύσει από στερεότυπα χρόνων. Γιατί είναι κι εκείνοι οι άντρες που κανείς δεν τους έμαθε πως μαγκιά είναι να θαυμάζουν τη γυναίκα, όπως κι η γυναίκα οφείλει να θαυμάζει τον άντρα, κι όχι να της επιβάλλονται.
Αλληλοσυμπληρωνόμαστε υπέροχα κι αντί να παροτρύνουμε ο ένας τον άλλον στην πρόοδο προσπαθούμε να υπερισχύσουμε ο ένας έναντι του άλλου.
Κι όλα αυτά γιατί; Η απάντηση είναι μία και λέγεται ΚΟΜΠΛΕΞ! Η υποτροπιάζουσα μορφή της έμφυτης ανθρώπινης ανασφάλειας είναι υπεύθυνη για όλα αυτά.
Όταν ο άντρας δεν γνωρίζει ποιος είναι ή μάλλον δεν έχει την απαιτούμενη πίστη σε αυτό που είναι, αντικρίζει στα μάτια της γυναίκας με την οποία κάνει παρέα, φλερτάρει ή συνεργάζεται την δική του ανεπάρκεια. Τη θεωρεί υπεύθυνη που αισθάνεται λίγος, ενώ εκείνος πρώτος υποτίμησε τον ίδιο του τον εαυτό!
Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλον, ο καθένας φέρει τη μοναδικότητά του! Ωστόσο, εκείνος συγκρίνεται με εκείνη, χωρίς ωστόσο αυτή να έχει επιδιώξει μια τέτοια σύγκριση. Μόλις αισθανθεί μειονεκτικά τότε ξεκινά και ο «πόλεμος».
Επειδή αισθάνεται λίγος προσπαθεί απεγνωσμένα να τη μειώσει, να τη φέρει στο επίπεδο που ο ΙΔΙΟΣ έχει φέρει τον εαυτό του. Ξεκινά μια σχέση – φιλική, ερωτική ή επαγγελματική – εντελώς άρρωστη και τοξική και για τους δύο, θα έλεγα. Μη αντιλαμβανόμενος την δική του έλλειψη αυτοεκτίμησης, που οφείλεται καθαρά στο δικό του κόμπλεξ, θεωρεί πως απειλείται από εκείνη, επειδή ίσως να την αγαπούν, να τη θαυμάζουν και να την εμπιστεύονται περισσότερο από εκείνον.
Μα, γλυκέ μου, εσύ απομακρύνθηκες από τον κόσμο και κλείστηκες στη φυλακή της αυτολύπησης, γι’ αυτό εκείνη είναι πιο φωτεινή! Δεν σου κλέβει τη δόξα, απλώς προχωρά, όσο εσύ μένεις στάσιμος να σκέφτεσαι όλα εκείνα που μισείς σε εκείνη, αλλά κατά βάθος γνωρίζεις πως απλώς θα ήθελες να τα έχεις κι εσύ ή – ακόμα χειρότερα – τα έχεις κι εσύ, απλώς δεν το πιστεύεις και πολύ!
Ευτυχώς, για καλή τύχη όλων των γυναικών εκεί έξω, υπάρχουν κι εκείνοι οι άντρες που η μητέρα και ο πατέρας τους τούς δίδαξε να αγαπούν, να σέβονται και να θαυμάζουν ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ κι ύστερα τη γυναίκα. Γιατί θέλει μαγκιά να στέκεσαι ίσος δίπλα σε κάποια που το αξίζει. Θέλει μαγκιά και σωστή ανατροφή να στηρίζεις τις γυναίκες, να τις καταλαβαίνεις και να συμπορεύεσαι μαζί τους από όποιον ρόλο κι αν σου έχει δοθεί, είτε φίλου είτε συντρόφου είτε συναδέλφου.
Φίλε άντρα θέλω να ξέρεις ότι σε εκτιμώ και σε θαυμάζω αφάνταστα. Πιστεύω πως η ζωή μιας γυναίκας είναι μισή χωρίς την παρουσία σου σε διάφορους ρόλους – πατέρα, φίλου, συντρόφου κλπ – όπως αντιστρόφως κι η δική σου ζωή είναι κενή χωρίς το γυναικείο χάδι, γι’ αυτό με πολλή αγάπη σε συμβουλεύω το εξής · προτού πράξεις σκέψου πώς θα ήθελες ένας άντρας να συμπεριφερθεί μελλοντικά στην κόρη σου, και προχώρα αναλόγως!
Κατά τ’ άλλα peace and love κι όλα θα πάνε καλά…