Γράφει η Αλεξία Βούλγαρη
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού που ονομάζεται ζωή, γνωρίζουμε όλα τα είδη ανθρώπων. Κάποιοι από αυτούς μένουν να μας υπενθυμίζουν πόσο τυχεροί είμαστε που τους έχουμε δίπλα μας, άλλοι έρχονται για λίγο ,να μας αφυπνίσουν και να φύγουν και ορισμένοι είναι τόσο ασήμαντοι που δεν τους παρατηρούμε καν. Κάθε ένας από αυτούς όμως είναι ένα μονοπάτι για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας.
Εγώ δε θα γράψω για κανέναν από αυτούς σήμερα, αλλά για εκείνους τους μικρούς παράδρομους που εμφανίζονται ξαφνικά στο δρόμο μας και μας οδηγούν σε μέρη τόσο απρόσμενα και μαγικά.
Αφιερωμένο στους ανθρώπους που συναντηθήκαμε τυχαία λοιπόν.. σε αυτούς που γνωρίσαμε μια μέρα σε κοινή παρέα ή κάποιος πρώην μας σύστησε συμπτωματικά. Στα άτομα αυτά γραφώ που οι συγκυρίες έφεραν στη ζωή μας και οι συνθήκες μας ένωσαν σαν στάλες βροχής.. Άνθρωποι άγνωστοι που όμως νιώσαμε τόσο γνωστοί.
Το κάρμα το θελε μάλλον να βρεθούν οι ψυχές μας και να κουμπώσουμε όπως τα κομμάτια σ’ ένα παζλ. Ήρθαν από το πουθενά και μας έμαθαν πως καμιά φορά το να παρεκκλίνεις από το δρόμο σου δεν είναι κακό.
Μαζί τους καταλήξαμε να κάνουμε συζητήσεις που κράτησαν ως το ξημέρωμα, μεθύσαμε και ξενυχτήσαμε σε ένα παγκάκι να μετράμε τα άστρα.
Περπατήσαμε ατέλειωτες ώρες στο κρύο για να μην τους αφήσουμε μόνους και κλάψαμε παρέα για τους πιο ασήμαντους λόγους. Χαμογελάσαμε και κάναμε τρέλες που μόνο οι πιο καλοί φίλοι θα έκαναν. Τόσο δυνατό ήταν το δέσιμο και ας ήταν ελάχιστος ο καιρός που γνωριζόμασταν.. Γιατί, βλέπεις, μερικές φορές ο χρόνος είναι το πιο επουσιώδες κριτήριο όταν η καρδιά έχει ήδη κάνει την επιλογή της. Ευλογημένοι οι άνθρωποι αυτοί που μπήκαν και μας άλλαξαν την κοσμοθεωρία που είχαμε τόσο δεδομένη.
Είτε ήρθαν από τύχη, είτε όχι πρέπει να τους ευχαριστήσουμε που τάραξαν τα νερά μας αφήνοντας μέσα ένα μικρό κομμάτι τους. Ευχαριστούμε και εκείνους που τους έφεραν στη ζωή μας ακόμη και αν ίδιοι επέλεξαν να φύγουν. Τους συγχωρούμε ότι και αν συνέβη γιατί κατάφεραν να πασπαλίσουν τη μέχρι τότε ρουτινιασμένη ζωή μας με κόκκους χρυσόσκονης. Ας είναι καλά.
Αφιερωμένο στη Χρύσα, το Δημήτρη και την Κατερίνα που μου έπιασαν το χέρι και με σήκωσαν στις πιο δύσκολες στιγμές
