Μείνε κοντά μου, τις μέρες που δεν αντέχω ούτε τον εαυτό μου..
Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Αλήθεια δεν ξέρω πως έγινε!
Ειλικρινά δεν κατάλαβα πότε πρόλαβες, πότε τα κατάφερες και θρονιάστηκες στη σκέψη μου, έφοδος και κατάληψη μαζί.
Και να φανταστείς ότι το περιβόητο timing της συνάντησής μας ήταν το χειρότερο δυνατό. Εγώ να μαζεύω τα σπασμένα κομμάτια μου από της ζήσης μου το πάτωμα που καλοθελητές κατάφεραν να σκορπίσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της καθημερινοτητάς μου.
Για να αποδείξουν τη δική τους αλήθεια γι’ αυτό που εκείνοι είχαν προκαταβολικά αποφασίσει ότι είμαι.
Χορτασμένη μιζέρια, αμφισβήτηση μπόλικη, αρρώστια εκφρασμένη στα όρια της εμμονής και κριτική για την τάχα συμμόρφωση μου. Για το καλό μου υποτίθεται πάντα, σε σημείο να πιστέψω ότι αυτή θα ήταν στο εξής η κανονικότητα μου.
Κι εσύ, ο ερχόμενος από το άγνωστο πριν ξαφνικά μετά πολύ προσιτός, σταθερά παρών όποτε το ζητήσω, σιωπηλός παραστάτης. Δίνοντας χρόνο, χώρο αυτιά και προσοχή με ένα τόσο απλό “είμαι εδώ για σένα” που στα χρόνια που έφτασα να ζω έχει γίνει περιττή πολυτέλεια. Ο φόβος που είχε γίνει κολλητός μου κι η ανασφάλεια συνοδεία του από δίπλα σαν δίδυμη αδερφή κατατροπώθηκαν γρήγορα χωρίς προσχέδιο, στρατηγική και το περίεργο χωρίς δεύτερες σκέψεις. Με κουβέντα που έμοιαζε σαν χέρι απλωμένο να κρατηθώ, σαν μια υποσχετική αγκαλιάς ανοιχτής για όποτε…
Είχα ανάγκη από ένα θαύμα στην κόλαση μου;
Από λιμάνι στις φουρτούνες που ένιωθα πως ζούσα μήπως;
Ήθελα άραγε να πιστέψω πως υπάρχει ελπίδα και για μένα ακόμη παρόλο που οι εμπειρίες και τα βιώματά μου φώναζαν για το αντίθετο;
Δεν ξέρω…
Αυτό που ξέρω είναι πως έγινες ολωσδιόλου κομμάτι στο μυαλό μου κι ίσως όχι μόνο!
Λέξη της καληνύχτας μου, ανάσα της καλημέρας μου. Σπινθήρας στο σκοτάδι μου!
Κι ενώ όλα φαντάζουν ακόμη πνιγηρά, έτοιμα να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια, ενώ νιώθω ότι αποχαιρετώ κομμάτια του εαυτού μου που τα σκότωσα με αμέλεια ή κι υπέρεκθεση καίγοντας τα στην πυρά που κουβαλούν πολλών τα σκοτάδια.
Εσύ είσαι κάπου εκεί έξω, αλλά και κάπου πολύ μέσα μου.
Ήρθες τώρα για κάποιο λόγο. Το γνωρίζω. Σ ευχαριστώ.
Περίμενε μαζί μου, αν θέλεις, να περάσει τούτη η βαρυχειμωνιά.
Θα σου χαρίσω μιαν Άνοιξη που θα έρθει γιατί την αξίζω!
Κάνε μου παρέα στις νύχτες που δεν αντέχω τη σιωπή.
Κάνε μου παρέα τις μέρες που δεν αντέχω πια τον εαυτό μου!
Μείνε!