Προσποιήσου λίγο ακόμα.. δεν σε είδαν πολλοί, δεν σε είδαν όλοι!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Προσπάθησε να φτιαχτείς λίγο ακόμα.
Βάλε και αλλά μπακίρικα φτιασίδια.
Δεν σε είδαν πολλοί, δεν σε είδαν όλοι.
Προσποιήσου πως είσαι ευτυχισμένος, πως γελάς δυνατά για να νομίζουν πως η ζωή σου είναι όλη “ροζ” φτιαγμένη από ζαχαρωτά.
Φτιάξε άλλη μια δήθεν ζωή σαν όλες τις υπόλοιπες όλων σε τούτο τον ψεύτικο πια κόσμο.
Μην χάνεις χρόνο να τους το δείχνεις.
Ούτως ή άλλως κανέναν δεν θα νοιάξει όταν η καρδιά σου θα ματώνει, όταν τα δάκρυα σου θα πέφτουν στο πρόσωπο σου κόκκινα σαν τη φλόγα και θα σε καίνε σαν βγαλμένα από οξύ.
Θα φτάνουν μέχρι την ψυχή σου που θα φωνάζει, σιγά πάντα μην την ακούσει κάνεις και θα ματώνει με όλο το κόκκινο σαν αίμα χρώμα που ξέμεινε στην γη.
Από εκείνα τα κόκκινα όλο πάθος βράδια που κατάντησαν μαύρα, καμένα σαν στάχτη όνειρα των δυο που έγιναν ένας.
Ένας που περπατάει μόνος του το δρόμο που χαράξετε μαζί.
Μαζί;
Μα υπάρχει ακόμα ετούτο το μαζί;
Υπάρχει ακόμα αλλά πεθαμένο από μια σφαίρα που έφτασε μέχρι το μικρότερο κόκκαλο του κορμιού σου.
Έφτασε και έμεινε για πάντα!
Για να μην λέμε πως δεν υπάρχει το πάντα…
Υπάρχει, εκεί χαραγμένο μαζί με εκείνη εκεί τη σφαίρα την καρφωμένη στο κορμί σου, που έχει όνομα, φωνή, καρδιά και ψυχή.
Γέλασε λίγο ακόμα γοερά, ψεύτικα μέσα από την ψυχή σου.
Δεν σε είδαν πολλοί, δεν σε είδαν όλοι.
Γελάσε…