Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
“Να σας ζήσει, να είναι γερό και τυχερό”, εύχονταν όλοι στους γονείς σου όταν γεννήθηκες. “Να ζήσεις μικρούλι”, άκουγες μωρό παιδί πάνω από την κούνια σου από τους μεγάλους, κι ας μην καταλάβαινες τότε τι σου έλεγαν.Αυτή η λέξη τυπώθηκε στο υποσυνείδητο σου, γέμισε τα κύτταρα σου, κύλησε στο αίμα σου, πλημμύρισε το μυαλό σου, “ΖΩΗ”!
Κι άρχισες να μεγαλώνεις, να νιώθεις, να καταλαβαίνεις, να έχεις μνήμες, να θες να ανοίξεις τα φτερά σου και να ανακαλύψεις τον κόσμο, άρχισες να θες να ζήσεις. “Περίμενε, είσαι πολύ μικρός ακόμη”, άκουγες να σου λένε οι μεγάλοι. Ξέρουν οι μεγάλοι, σκέφτηκες.
Κι έγινες έφηβος, κι είπες μέσα σου τώρα είναι η ώρα για να ζήσω. “Όχι ακόμη, πρέπει να τελειώσεις το σχολειό”, σου έλεγαν όλοι. Θα περιμένω λίγο ακόμη, είπες.
Και τελείωσες επιτέλους το σχολείο. “Μην βιάζεσαι, έχεις να βγάλεις και την σχόλη σου, να πάρεις το πτυχίο σου”, σου είπε ο μπαμπάς σου. Κι εσύ ήσουνα καλό παιδί, και τον άκουσες.
Πήρες και το πτυχίο σου, τώρα θα ζήσω, είπες κι ήσουνα έτοιμος. “Έχεις να υπηρετήσεις και την θητεία σου”, σου είπε η πατρίδα σου. Κι εσύ υπηρέτησες.
Τέλειωσα με όλα, τώρα είμαι ελεύθερος να βγω και να ζήσω, σκέφτηκες. “Πως θα ζήσεις; Πρέπει να βρεις μια τίμια δουλειά”, σου είπαν οι γύρω σου. Κι εσύ την βρήκες, έστω κι αν κοπίασες πολύ, έστω κι αν δεν ήταν αυτή που πάντα ήθελες.
Κι άρχισες να χτυπάς κάρτα, να τηρείς το ωράριο και να κάνεις κι υπερωρίες. Θέλω να ζήσω, φώναξες πάλι. “Παιδί μου πρέπει να κάνεις οικογένεια”, σου είπε η μαμά σου. Έτσι πρέπει, σκέφτηκες.
Βρήκες λοιπόν και την “τέλεια” σύντροφο, κάνατε παιδιά κι άρχισαν οι υποχρεώσεις, ενοίκια, δάνεια, γιατροί, σούπερ μάρκετ κι όταν πια έβαλες κι εδώ μια σειρά, είπες με θράσος, ‘ΤΩΡΑ ΘΑ ΖΗΣΩ!”.
Μα ήρθε μια πτώχευση, ένα μνημόνιο, ύστερα κι άλλο, μετά κι ένα τρίτο, και τελικά κι ένα τέταρτο, φόροι, χαράτσια, γύρω σου χαλάσματα, άνθρωποι ράκκοι, όνειρα στην κατάψυξη και θέλω φιμωμένα, ηρεμιστικά για τον ύπνο, και οι αυτοκτονίες αμέτρητες. Διαζύγια, σχέσεις κλονισμένες, οικογένειες σε κρίση, αισθήματα φρεναρισμένα. Μα σαν σωστός μαχητής, κι εδώ ρε θηρίο τα κατάφερες! Ε, τώρα του πούστη, επιτέλους θα ζήσω, είπες κι αυτή την φορά ήσουνα βέβαιος.
“ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ”, ήρθε ο αόρατος εχθρός και πάλι εσύ ¨είσαι στο περίμενε… Κι η θηλιά στο λαιμό σου σφιχτή, και η διψά για ζωή ανυπόφορη, κι φωνή μέσα σου να ουρλιάζει πια, ” ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ”!
Κι ούτε λίγο ούτε πολύ ως τα τώρα, δεν έπιασε η ευχή που άκουγες σαν ήσουνα μωρό, μόνο κάτι στιγμούλες και κάτι αυταπάτες έχεις να αχνοθυμάσαι. Δεν τα κατάφερες ποτέ σου μέχρι σήμερα να ζήσεις την ζωή που ονειρεύτηκες, να κάνεις τα ταξίδια που λαχτάρισες, να δεις τα μέρη που επιθύμησες, να κάνεις τις τρέλες που φαντάστηκες. Κι εκείνο το “θέλω να ζήσω”, όλο να ξεμακραίνει από το οπτικό πεδίο σου, κι όλο το κάδρο να θαμπώνει, κι όλο η ζωή να μοιάζει με επιβεβαίωση…
Έλα τώρα, πες την αλήθεια… εσύ τώρα σοβαρά το πιστεύεις ακόμη, πως σου έχει μείνει χρόνος αρκετός για βγεις και να ζήσεις;
Other Articles
