Την αρχή της ζωής και του έρωτα, τα ξέρεις.. του τέλος, ποτέ.
Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Στα πρώτα μηνύματα, στα πρώτα φιλιά, στην αναμονή των πρώτων τηλεφωνημάτων και στην αγωνία της απάντησης σ’εκείνο το μήνυμα που για ώρες δίσταζες να στείλεις, κρύβεται ο λόγος να ξαναμπείς με τα μπούνια στην δίνη του έρωτα.
Στο πρώτο άγγιγμα, στα πρώτα χάδια, εκείνα τα διστακτικά, στα πρώτα χέρια που θα πλέξουν μεταξύ τους.
Την πρώτη νύχτα, που θα μοιραστείς και το πρώτο πρωινό που θα ξημερώσει στα χέρια σου.
Στις μυρωδιές που θα γίνουν δικές της μόνο, στις λέξεις που κρύβεις για να μην πεις πρώτος το “σ’αγαπώ” και που τελικά σου ξεφεύγει την πιο ακατάλληλα κατάλληλη στιγμή.
Στην πρώτη κοπάνα που θα κάνετε μαζί, χωρίς κινητά, χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο, γιατί ο κόσμος όλος είναι στα χέρια σου.
Στο πρώτο ξημέρωμα που θα σας βρει, να μιλάτε για όλα εκείνα που θέλετε να μην ξεχάσετε ποτέ.
Ο έρωτας ζει και φουντώνει στις πρώτες φορές, τις πρώτες στιγμές.
Στην πρώτη ματιά που ποτέ δεν θα ξεχάσεις. Στον πρώτο καβγά και στα πρώτα πικρά λόγια. Στον πρώτο θυμό. Στην πρώτη ρωγμή.
Εκεί, ο έρωτας αποκτά αντοχές, αντιστάσεις, ξαναγεννιέται, πιο δυνατός. Ή σβήνει.
Να τις κρατάς όλες τις πρώτες στιγμές. Να τις φυλάς σαν το πολύτιμο φυλαχτό σου. Να τις προστατεύεις.
Γιατί ο έρωτας, είναι απρόβλεπτος και δεν ξέρεις ποτέ, ποια από αυτές τις πρώτες φορές, μπορεί να είναι η τελευταία.
Την αρχή της ζωής και του έρωτα, τα ξέρεις.. του τέλος, ποτέ.