Μια πατρίδα της καρδιάς, η Κρήτη..
Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου
Πήρα να γράφω κάποιες σκέψεις όμως η σοκαριστική ηρεμία του Κρητικού ορίζοντα αποσυντόνισε την έμπνευσή μου και έτσι ο ουρανός έκλεψε το μολύβι μου να συνεχίσει την αφήγηση..
Είναι φορές που την απόλυτη μαγεία του τοπίου μονοπωλεί μόνο η όραση, και η δημιουργική συγγραφή υποχωρεί σα να νιώθει ότι θα βεβηλώσει τη δύναμη της εικόνας…
Με λίγα λόγια, η μόνη κίνηση που καταδέχεται να κάνει το σώμα είναι μια υπόκλιση στο ξεδίπλωμα της θεϊκής βούλησης που μου χαϊδεύει την ίριδα…
Αφήνω λοιπόν το Χανιώτικο πανόραμα να κυβερνάει την σκέψη μου αναβάλλοντας το ραντεβού με τα χαρτιά και τα μολύβια μου..
Κρήτη μου..
Μια ομορφιά πανάρχαιη, ένας πίθος που κλείνει όλα τα υλικά της πιο πετυχημένης καλλιτεχνικής συνταγής.
Λίγο η λύρα, λίγο το δίκταμο, λίγο η ελιά, το πορτοκαλί του εγωιστή ήλιου, ένας Ερωτόκριτος, μία Βοσκοπούλα……ακονισμένα σπαθιά με υπογραφές ηρώων, άρωμα νυχτολούλουδου και λευκού ιβίσκου.
Μια υπερμεγέθης χειροτεχνία της φύσης που καρφιτσώθηκε σαν μια δωρεά στον παγκόσμιο χάρτη. Την στιγμή που γεννήθηκε η Κρήτη, η ζήλεια των Θεών έκλεψε τον σπόρο της και έφτιαξε τον Παράδεισο κατ εικόνα και ομοίωση. Ένα παραλήρημα θεϊκής γενναιοδωρίας που πάντα θα αποσπά την υπόσχεση μιας βέβαιης επιστροφής.
Από την πρώτη περπατησιά, η Κρήτη έγινε πατρίδα μου. Γιατί πατρίδα, δεν είναι ο τόπος που γεννιόμαστε αλλά η γη που κερδίζει την πίστη μας, ο τόπος που λατρεύουμε. Πατρίδα ανθρώπων και Θεών. Πατρίδα των Πατρίδων.
Κρήτη μου..
Ένα ευλογημένο στολίδι στον κόμβο τριών θαλασσών. Θεματοφύλακας του Ελληνισμού σε μια ιδέα χωρίς σύνορα. Κοιτίδα της λεβεντιάς και των αγώνων για ελευθερία, λίκνο της περηφάνιας και της φιλοξενίας. Κάθε μαντινάδα και ένας έρωτας, κάθε Ριζίτικο και μάχη. Κάθε Κρήτη και ένα πάθος, ένας προορισμός στον παράδεισο. Μια ήπειρος. Πάνω σε ένα φυλλαράκι δίκταμο, ευλογούνται οι ενοχές και γίνονται απόλαυση. Ένας κόσμος μεθυσμένος από λύρα και τσικουδιά, ένας κόσμος επικίνδυνα ζηλευτός που περιμένει έναν Τάλω να τον προστατεύσει με τις φλόγες του. Ένα φυσικό αριστούργημα, μια ιστορία.
Ένα σύμπαν μέσα στο σύμπαν. ‘Ενα εικόνισμα περηφάνιας και μαυροντυμένης ανδρείας. Ένας Ψηλορείτης που λειτουργεί ως το τελευταίο οχυρό του ανθρώπινου γένους, σαν ένα ισχυρό αντικαταθλιπτικό που αντιστέκεται σε κάθε εγκατάλειψη, σε κάθε πονεμένο αντίο.
Ίσως κάπως έτσι να νιώθω κι εγώ, σαν ευνοημένη θυγατέρα του Κρηταγενούς Δία. Ίσως μόνο μέσα σε μία Κρήτη, δε φοβάμαι να ονειρεύομαι ακόμη και τον ” τελευταίο πειρασμό”.