Ο έρωτας, στις μέρες της καθημερινότητας.
Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Μια κούπα καφέ στο τραπέζι. Όχι δύο. Μια που να την μοιραζόμαστε, μαζί με την καλημέρα.
Ένα χάδι χωρίς πολλά λόγια στο πόδι σου που αφήνεις πάνω μου.
Ένα φιλί πεταχτό πριν ξεκινήσει η μέρα.
Το χέρι σου στο μάγουλό μου να με αγγίζει.
Το χαμόγελό σου νησταγμένο να με προκαλεί να μείνω.
Δυο κουβέντες που μοιάζουν τυπικές αλλά κρύβουν μέσα τους οικειότητα, τρυφερότητα, όχι ρουτίνα.
Η μυρωδιά σου που μου μένει σαν αίσθηση όλη τη μέρα.
Ναι, μέσα στη μέρα, έτσι σε θυμάμαι. Έτσι σε φέρνω στο μυαλό μου. Κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω καθισμένη στην πολυθρόνα σου, κουλουριασμένη, με την κούπα του καφέ στα χέρια σου, να με κοιτάς να ετοιμάζομαι.
Έρωτας είναι να σε θυμάμαι μέσα στον πανικό της μέρας.
Έρωτας είμαστε εμείς, που αντιστεκόμαστε στην καθημερινότητά μας, και δεν της επιτρέπουμε να μας καταπιεί.
Έρωτας είμαστε εμείς, που δεν νιώσαμε ποτέ καμιά ανάγκη να διαφημίσουμε το “είναι” μας.
Έρωτας είναι το άγγιγμα, ακόμα και με γυρισμένες πλάτες μετά από καβγά.
Γιατί κορίτσι μου, η μεγαλύτερη νίκη μας, είναι ακριβώς αυτό! Ο έρωτας, στις μέρες της καθημερινότητας.